Franciszek na 100-lecie wyboru Piusa XI

„Wydaje mi się, że musieli z 40 minut popracować, żeby otworzyć ten balkon, który nie był otwierany od lat, a także żeby opróżnić to miejsce, które stało się magazynem. Ale papież poczekał czekał. Ale tak to się robi. Tym gestem przypomina nam, że musimy się otwierać, poszerzać horyzonty naszej posługi na cały świat, aby dotrzeć do każdego dziecka Boga, które On chce objąć swoją miłością – mówił Ojciec Święty. – Proszę was, nie bądźcie zabarykadowani w zakrystii, nie twórzmy małych grupek, w których możemy znaleźć przytulne miejsce i spokój. Istnieje świat, który czeka na Ewangelię, a Pan chce, aby Jego pasterze byli do Niego podobni, niosąc w swym sercu i na swoich barkach oczekiwania i ciężary owczarni. Miejcie serca otwarte, współczujące i miłosierne. (…) Miejcie ręce zaprawione do pracy, wielkoduszne, ubrudzone i okaleczone z miłości, jak ręce Jezusa na Krzyżu. W ten sposób posługa kapłańska staje się błogosławieństwem Boga dla świata.“

„Przeczytałem kilka słów, napisanych prawie sto lat temu, a jednak bardzo aktualnych również dzisiaj. Cytuję: „Tym, co razi najbardziej jest fakt, że w naszych czasach mamy do czynienia nie tylko z koncentracją bogactwa, ale z nagromadzeniem ogromnej władzy, z despotycznym panowaniem nad gospodarką w rękach nielicznych. (...) Władza ta staje się szczególnie despotyczna w tych, którzy, trzymając w rękach pieniądze, są panami; są więc w pewnym sensie dystrybutorami samej krwi, którą żyje organizm gospodarczy, i mają w swoich rękach, że tak powiem, duszę gospodarki”. (Encyklika Quadragesimo anno, 105-106). Mocne, nieprawdaż? Jakże prawdziwe i tragiczne jest to teraz, gdy przepaść między nielicznymi bogatymi a licznymi biednymi staje się coraz większa. W tym kontekście nierówności, które pogłębiła pandemia, macie żyć i pracować jako kapłani Soboru Watykańskiego II, jako znak i narzędzie komunii ludzi z Bogiem i między sobą (por. Lumen gentium, 1).“