Benedykt XVI o św. Robercie Bellarminie

Oto polski tekst katechezy Ojca Świętego:

Święty Robert Bellarmin, o którym pragnę dzisiaj wam opowiedzieć, przywołuje nam na pamięć czas bolesnej schizmy w chrześcijaństwie zachodnim, gdy wielki kryzys polityczny i religijny spowodował oderwanie się całych narodów od Stolicy Apostolskiej.

Urodzony 4 października 1542 w Montepulciano koło Sieny był wnukiem ze strony matki papieża Marcelego II. Zanim 20 września 1560 wstąpił do Towarzystwa Jezusowego, miał już świetną formację humanistyczną. Studia filozoficzne i teologiczne, które odbył w Kolegium Rzymskim, w Padwie i Lowanium, skupione wokół św. Tomasza i Ojców Kościoła, okazały się rozstrzygające dla jego ukierunkowania teologicznego. Wyświęcony na kapłana 25 marca 1570 był przez kilka lat profesorem teologii w Lowanium. Następnie został wezwany do Rzymu jako profesor w Kolegium Rzymskim, gdzie powierzono mu katedrę „Apologetyki”; w ciągu 10 lat pełnienia tego urzędu (1576-86) opracował kurs wykładów, które trafiły później do „Kontrowersji” (Controversiae) – dzieła, które wkrótce stało się sławne dzięki jasności i bogactwu treści oraz ze względu na swój wymiar przeważnie historyczny. Niedawno zakończył się Sobór Trydencki i Kościół katolicki potrzebował umocnienia i potwierdzenia własnej tożsamości także w stosunku do reformacji protestanckiej. Działalność Bellarmina wpisała się w ten kontekst. Od 1588 do 1594 był najpierw ojcem duchowym studentów jezuickich Kolegium Rzymskiego, wśród których spotkał św. Alojzego Gonzagę i był jego kierownikiem, a następnie jego przełożonym zakonnym. Papież Klemens VIII mianował go teologiem papieskim, konsultorem Świętego Oficjum i rektorem Kolegium Penitencjarzy Bazyliki św. Piotra. W dwuleciu 1597-98 ukazał się jego katechizm – Krótka nauka chrześcijańska, który był najpopularniejszą jego pracą.

3 marca 1599 papież Klemens VIII mianował go kardynałem, a 18 marca 1602 – arcybiskupem Kapui. Sakrę biskupią przyjął 21 kwietnia tegoż roku. W ciągu trzech lat sprawowania urzędu biskupa diecezjalnego wyróżnił się gorliwością kaznodziejską w swej katedrze, cotygodniowymi odwiedzinami parafii, trzema synodami diecezjalnymi i zwołanym przez siebie Synodem Prowincjalnym. Po udziale w konklawach, które wybrały papieży Leona XI i Pawła V, odwołano go do Rzymu, gdzie został członkiem Kongregacji: Świętego Oficjum, Indeksu, Obrzędów, Biskupów i Propagandy Wiary. Pełnił również zadania dyplomatyczne – w Republice Weneckiej i w Anglii – w obronie praw Stolicy Apostolskiej. W ostatnich latach życia napisał różne książki z zakresu duchowości, w których zawarł owoce swych dorocznych ćwiczeń duchowych. Z ich lektury lud chrześcijański jeszcze dziś czerpie wiele ku swemu zbudowaniu. Zmarł w Rzymie 17 września 1621 r. Papież Pius XI beatyfikował go w 1923, kanonizował w 1930 i ogłosił go doktorem Kościoła w 1931.

Święty Robert Bellarmin odegrał ważną rolę w ostatnich dziesięcioleciach XVI wieku i w pierwszych następnego stulecia. Jego „Controversiae” stanowiły punkt odniesienia, ciągle jeszcze cenny dla eklezjologii katolickiej w sprawach dotyczących Objawienia, istoty Kościoła, sakramentów i antropologii teologicznej. Jest w nich zaakcentowany instytucjonalny aspekt Kościoła, w związku z błędami, jakie krążyły wówczas wokół tych zagadnień. A jednak Bellarmin wyjaśnił nawet niewidzialne aspekty Kościoła jako Ciała Mistycznego i zilustrował je analogią do ciała i duszy w celu opisania związku między wewnętrznymi bogactwami Kościoła a aspektami zewnętrznymi, które czynią je widzialnymi. W tym monumentalnym dziele, próbującym usystematyzować różne kontrowersje teologiczne tamtych czasów, unika on wszelkiego podejścia polemicznego i agresywnego wobec idei reformacji, ale – stosując argumenty rozumu i Tradycji Kościoła – obrazuje w sposób jasny i skuteczny naukę katolicką.