Wielkie serca, a nie klapki na oczach

Kłamstwo, fakty dokonane, zakrzykiwanie. Tak rządzący naszym krajem próbowali w ostatnich czasach radzić sobie z problemem migracji. Że to metoda antyskuteczna było oczywistym. Nie te czasy i nie ten temat, żeby można było dłużej coś ukryć. Widać jednak na mądrzejszą strategię rządzących nie było stać. Nic dziwnego, że parę dni temu przez Polskę przetoczyły się marsze przeciw migracji. I pojawiły się, mocne już teraz głosy, nie tylko przeciw nielegalnej, ale też całkiem legalnej imigracji. 

Powtórzę co pisałem przed tygodniem: o sprawie trzeba uczciwie rozmawiać. Ludzie, karmieni obrazkami tego, co dzieje się na Zachodzie, najzwyczajniej się boją. I będą bali się tym bardziej, im bardziej będzie się im wmawiało, że nie ma problemu i że powinni porozmawiać z psychologiem czy psychiatrą, bo widać cierpią na jakąś fobię. Podobnie zresztą jest z odwoływaniem się do ich chrześcijańskich sumień (o ile takimi w ogóle są). Znaczy, że problem, i to poważny, jest, ale mają zacisnąć zęby...

Zawsze mnie zresztą dziwi, z jaką łatwością umowna „kościelna lewica” mówi o potrzebie miłości do wszystkich, jednocześnie bezlitośnie odsądzając od czci i wiary „swoich”. To trzeba kochać wszystkich czy tylko obcych? Dlaczego, mając na ustach slogany o potrzebie otwarcia się na innych, próbach rozumienia ich, nie stosuje się tego do tych, którzy z racji wspólnej wiary, o przynależności do jednego społeczeństwa już nie mówiąc, powinni nam być bliżsi? Miłość do braci w wierze nie obowiązuje? Brat w wierze nie może być słaby, biedny, zagubiony i wystraszony na dokładkę? On nie ma prawa bać się, że ta fala migracji naraża na niebezpieczeństwo jego rodzinę? Ma być zawsze mocarzem w wierze, któremu żadne wsparcie pasterzy potrzebne nie jest, a co najwyżej (dusz)pasterski bat?

Widzę też jednak drugą stronę medalu. Mieszka w Polsce wielu cudzoziemców szanujących nasze prawo, nasze obyczaje, przez uczciwą pracę przyczyniających się do naszego wspólnego dobra. Dlaczego ich wszystkich traktować jako element niebezpieczny, którego należałoby się pozbyć? Bo Polska dla Polaków? Mieszkają u nas – z dziada, pradziada – Niemcy, Słowacy, Białorusini, Rusini (nie zawsze czujący się Ukraińcami). W czym problem?

Przejmujący był ów niedawny apel mieszkających w Polsce – przecież od lat – Wietnamczyków. Deklarujących, że czują się Polakami, choć Polakami wietnamskiego pochodzenia. Jak czują się, gdy narasta wobec nich niczym nie sprowokowana wrogość? Czym zawinili? Podobnie jak wielu innych, od lat spokojnie w Polsce mieszkających. Pewna czarnoskóra kobieta prowadząca w Katowicach swoje czarne dzieci do przedszkola, potem szkoły, budziła do niedawna tylko ciekawość. Teraz... Teraz, obawiam się, w niejednym także wrogość. Straszne jak ona i jej dzieci mogą się dziś czuć. Bo choć mają polskie obywatelstwo, z powodu koloru skóry nie są dla niektórych Polakami. I na pewno – tak niektórzy myślą – żerują na naszej pracy, na naszym systemie socjalnym itd, itp.... Nie chcę przez to powiedzieć, że "stara emigracja" OK, nowa już nie. Chodzi o pokazanie, że wrzucanie wszystkich migrantów do jednej szufladki, takie z napisem "zagrożenie" jest zwyczajnie niesprawiedliwe...

Nie uleczy sytuacji, jeśli obie strony tego sporu okopią się na swoich pozycjach i będą się nawzajem obrzucać oskarżeniami. Trzeba uczciwego dialogu. Uczciwego, czyli bez kłamstw, manipulacji i prób przekrzyczenia. Czyli takiego, w którym strony sporu będą się nawzajem starały zrozumieć swoje racje, a nie tylko słuchać po to, by mieć za co zaatakować. Wielkie to wyzwanie dla chrześcijan, dla Kościoła. No ale do takiego podejścia trzeba mieć wielkie serce. A nie klapki na oczach.