Więcej

Albo raczej niecodzienność, bo przecież nawet pory snu teraz ewoluują, zważywszy na okoliczności. Albo dużo później, albo dużo wcześniej, co kto woli, obserwować można przecież i zachody, i wschody słońca. Dostosowujemy się choćby do pogody i towarzystwa, przyzwyczajamy do rozgardiaszu i ciszy – i,o dziwo, lepiej udaje się nam to znosić niż dostosowywanie się do wymogów pracy. Choć kto wie, może co poniektórzy z niejaką ulgą wrócą za jakiś czas do znajomego rytmu obowiązków…

Czy swoboda nam służy? Głosy brzmią zewsząd o presji łapania miłych chwil i o tym, że nie umiemy odpoczywać. Ale kto by się tym przejmował! Nie zgani nas nikt za zakurzone stopy czy niedobrane elementy stroju albo odwrotnie, za więcej czasu spędzonego przed lustrem (kiedyś trzeba). Za dużo lub za mało zdjęć, opóźnienia i przyśpieszenia, twarze, zapachy, widoki. Jakaś przestrzeń mimochodem otwiera się w nas, jakaś budzi odwaga, że może można, że warto… Nawet te urlopowe porządki w książkach, ciuchach, mieszkaniach, pomniejsze i większe remonty jakoś lżejszymi nas czynią. Jakby nam ubyło i przybyło zarazem sił i przestrzeni.

Różowo oczywiście nie jest:ani życia nam nie ułatwili, ani pensji nam nie podnieśli, żmudne czeka tuż za rogiem – ale co tam! Nawet ten zwykły strach na obrzeżach świadomości – że nie damy rady, nie zdążymy, że nam zabraknie, że błędów już za dużo – wydaje się jakoś mniej oczywisty.

Pisał kiedyś Benedykt XVI w liście Portafidei ogłaszającym Rok Wiary:„Nie ma innej możliwości, by zyskać pewność co do własnego życia, jak tylko coraz bardziej powierzając siebie w ręce tej miłości, która zdaje się coraz większa, ponieważ swoje źródło ma w Bogu” (nr 7).

Tak, ta miłość okazuje się coraz większa. Wystawiamy się na słońce, na deszcz, na Boga.