Prorok Daniel spacerował sobie beztrosko nad rzeką, gdy nagle ujrzał archanioła. Oj, nie było to spotkanie przy kawie. Anioł był tak potężny, że przerażony prorok padł na ziemię. A kolana drżały mu jak owocowa galaretka. Nic dziwnego, że ludzie, widząc dygocącego ze strachu Daniela, zaczęli zwiewać w popłochu. Co więcej, po spotkaniu z gościem z nieba proroka „ogarnęła niemoc i chorował przez wiele dni” (Dn 8,27). Czy anioł go pobił? Poczęstował lewym sierpowym? A może po cichu poraził jakimś niebiańskim prądem? Nie! Sama bliskość gościa z nieba była tak porażająca, że rozłożyła proroka na łopatki. W Biblii pojawiający się anioł często na początku rozmowy  uspokaja swoich rozmówców: „Nie bójcie się!”, „Nie bójcie się, pasterze”, „Nie bój się, Zachariaszu”, „Nie bój się, Maryjo”. Nic dziwnego. Aniołowie są odbiciem potęgi Najwyższego.