Najdłużej jest biskupem

Sakrę przyjął 15 grudnia 1946, ma więc za sobą 56 lat biskupstwa. Od 10 lipca 1990 jest arcybiskupem emerytowanym (seniorem) stolicy Argentyny. Jubilat urodził się 11 lutego 1912 w Reducción (prowincja Córdoba, diecezja Villa de la Concepción del Rio Cuarto). Po nauce w seminarium duchownym w Córdobie i studiach na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie przyjął tamże święcenia kapłańskie 28 października 1934. Po powrocie do kraju do r. 1946 pracował w swej macierzystej diecezji, m.in. był wicerektorem w swym dawnym seminarium. 7 października 1946 Pius XII mianował go biskupem pomocniczym diecezji (obecnie archidiecezji) Tucumán; sakry udzielił mu 15 grudnia tegoż roku arcybiskup Córdoby Fermin Lafitte. 28 sierpnia 1953 został rządcą tej diecezji a w dniu swoich 41. urodzin Papież Pacelli mianował go arcybiskupem w związku z podniesieniem tej stolicy biskupiej do rangi archidiecezji. 14 czerwca 1967 Paweł VI powołał go na arcybiskupa-koadiutora z prawem następstwa dla archidiecezji Buenos Aires. Jej arcybiskupem został 22 kwietnia 1975 r. 24 maja 1976 abp Aramburu został kardynałem. Archidiecezją Buenos Aires zarządzał równo ćwierć wieku - do 10 lipca 1990 r. W wywiadzie dla argentyńskiej agencji katolickiej AICA w 1996, gdy obchodził 50-lecie biskupstwa, sędziwy jubilat wyznał, że jest zaskoczony tą rocznicą, gdyż nigdy nie wyobrażał sobie ani że tego doczeka, ani że w ogóle będzie biskupem. "Mianowano mnie w tak młodym wieku, gdy miałem zaledwie 34 lata, że nie było czasu na zastanawianie się" - powiedział kardynał. Dodał, że jest to "sprawa Boża, nie do przewidzenia przez człowieka". Pytany o najważniejsze wydarzenia w swoim życiu, wymienił udział we wszystkich sesjach Soboru Watykańskiego II (1962-65). Podkreślił, że doświadczył także "wielu trudnych chwil, i to nie tylko na płaszczyźnie politycznej i społecznej, ale także w życiu Kościoła". Chodzi o ruch księży Trzeciego Świata, który nieraz pozostawał w opozycji do hierarchii. Zarazem kardynał podkreślił, że nigdy nie podjął wobec nich ostrych kroków i "zawsze starał się zrozumieć ich zamiary". "Rozmawiałem z każdym z nich i mogę powiedzieć, że księża z archidiecezji Buenos Aires byli najbardziej odpowiedzialnymi członkami tego ruchu, gdyż podchodzili do sprawy w świetle Słowa Bożego" - wyjaśnił emerytowany arcybiskup. Mówiąc o obecnej sytuacji w kraju wspomniał o wielkich trudnościach gospodarczych i społecznych oraz o wzrastającej przestępczości. Zwrócił uwagę, że przemoc i agresja w stosunkach międzyludzkich niczego nie rozwiążą, ale potrzebne są dialog i szukanie tego, co łączy ludzi. Mimo sędziwego wieku i najdłuższego "stażu" biskupiego kard. Aramburu nie jest najstarszym w ogóle hierarchą na świecie. "Tytuł" ten przysługuje emerytowanemu wikariuszowi apostolskiemu Chiquitos w Boliwii (od 1994 jest to diecezja San Ignacio de Velasco) - bp José Calasanzowi Rosenhammerowi OFM, urodzonemu w austriackim Mauerkirchen 1 stycznia 1900 r. Jeśli doczeka, skończy on w pierwszym dniu nowego roku 103 lata, a 27 lipca 2003 - 80 lat kapłaństwa. Biskupem jest od 1949 r. Drugim w kolejności jest emerytowany biskup wenezuelskiej diecezji (od 1998 archidiecezji) Coro - Francisco José Iturriza Guillén SDB, urodzony 21 maja 1903, mianowany biskupem 10 listopada 1939 (sakra - 18 lutego następnego roku). Wśród kardynałów najstarszy jest włoski purpurat Corrado Bafile, urodzony 4 lipca 1903, a więc w przyszłym roku skończy - jeśli doczeka - 100 lat, a następnie emerytowany arcybiskup Wiednia Franz König, urodzony 3 sierpnia 1905. Z kolei najmłodszy jest haitański biskup Pierre-André Dumas, urodzony 26 września 1962 i mianowany 10 grudnia br. biskupem pomocniczym w stolicy kraju - Port-aud-Prince; drugi w kolejności jest jego rówieśnik z tegoż roku, ale urodzony 13 stycznia, o. Martin Werlen OSB, mianowany 21 listopada ub.r. biskupem-opatem opactwa terytorialnego Einsiedeln w Szwajcarii. W Kolegium Kardynalskim najmłodsi są dwaj równolatkowie z 1945: Vinko Puljić z Sarajewa (ur. 8 września) i Christoph Schönborn z Wiednia (22 stycznia).