Beatyfikacja za 10 miesięcy!

Poinformowały o tym 19 grudnia władze zakonne Zgromadzenia Misjonarek Miłości. Proces beatyfikacyjny był najkrótszy we współczesnych dziejach Kościoła. Również dzisiaj, na wniosek Kongregacji ds. Świętych, papież Jan Paweł II podpisał dwa dekrety: o heroiczności cnót Agnes Gonhxa Bojaxhiu (takie nazwisko nosiła w życiu świeckim) oraz zatwierdzający cud za jej wstawiennictwem. Termin beatyfikacji naszej matki Założycielki przypadnie w 25. rocznicę wyboru papieża Jana Pawła II - powiedziała dziennikarzom obecna przełożona, siostra Nirmala oraz postulator procesu, ks. Brian Kolodiejchuk. W tym dniu Kościół obchodzić będzie ponadto Światowy Dzień Misyjny, połączony z zakończeniem ogłoszonego przez Jana Pawła II Roku Różańca. - Zazwyczaj postępowanie beatyfikacyjne rozpoczyna się dopiero w pięć lat po śmierci kandydata na ołtarze, jednak Ojciec Święty w tym wyjątkowym przypadku udzielił dyspensy, przypomniała s. Nirmala. Prefekt Kongregacji Świętych, kard. Jose Saraiva Martins uważa Matkę Teresę za "jedną z najwybitniejszych postaci Kościoła w XX wieku". W wywiadzie dla włoskiego "Il Giornale" z 19 grudnia podkreślił, że "Jan Paweł II bardzo by się cieszył, gdyby Matka Teresa była beatyfikowana w 25. rocznicę jego pontyfikatu. Zdaniem kard. Saraivy "założycielka misjonarek miłości całym swoim życiem promieniowała świętością". Jej osobowość cechowała "głęboka pokora i całkowita gotowość wypełniania woli Bożej". W bieżącym roku, 5 sierpnia, minęła piąta rocznica śmierci Matki Teresy, znanej w Indiach jako "Anioł ubogich", laureatki Pokojowej Nagrody Nobla. Chcąc umożliwić jak najszybsze ogłoszenie jej błogosławioną, Jan Paweł II wyjątkowo uchylił obowiązującą w Kościele zasadę, według której proces beatyfikacyjny można otworzyć dopiero w pięć lat po śmierci danej osoby. Matka Teresa (Agnes Gonxha Bojaxhiu) urodziła się 26 sierpnia 1910 r. w Skopje (dziś Macedonia) w rodzinie albańskiej. Została ochrzczona następnego dnia i ten dzień obchodziła później jako swoje urodziny. W wieku 18 lat wstąpiła do irlandzkiego zgromadzenia loretanek i wyjechała do Indii. W 1948 r., po 20 latach życia zakonnego, postanowiła opuścić mury klasztorne, by poznać prawdziwą nędzę i nieść pomoc potrzebującym. Chciała pomagać biednym i umierającym w slumsach Kalkuty. Przez dwa lata oczekiwała na decyzję władz kościelnych, by w 1950 r. móc założyć własne Zgromadzenie Misjonarek Miłości i zamienić habit na sari - tradycyjny strój hinduski. Szybko znalazła dziewczęta z różnych krajów chętne do współpracy. Obecnie w ponad 560 domach w 130 krajach pracuje prawie 5 tys. sióstr. Gałąź męska zgromadzenia liczy ok. 500 członków w 20 krajach. W Polsce zgromadzenie jest obecne od 1983 r. Jego placówki znajdują się w Zaborowie k. Warszawy, w Warszawie, Katowicach i Szczecinie. Strojem zakonnym sióstr jest białe sari z niebieskimi paskami na obrzeżach.