Sześcioro nowych świętych

2. Św. Hanibal Maria Di Francia (5 VII 1851-1 VI 1927) - Włoch, kapłan, opiekun ubogich i potrzebujących, zał. dwóch zgromadzeń zakonnych męskiego i żeńskiego, wielki promotor budzenia powołań kapłańskich. Był trzecim z czworga dzieci arystokratycznej rodziny w Messynie. Już w wieku 15 miesięcy osierocił ich ojciec i to gorzkie doświadczenie wcześnie uczuliło go na potrzeby bliźnich, zwłaszcza sierot. Od najmłodszych lat żywił szczególną cześć do eucharystii, uzyskując nawet rzadkie w tamtych czasach zezwolenie na codzienne przystępowanie do komunii św. Podczas tych częstych adoracji Najświętszego Sakramentu odkrył konieczność modlitwy o powołania kapłańskie i zakonne, dla której znalazł uzasadnienie w wersecie z Ewangelii: "Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, aby posłał robotników na swoje żniwo" (Mt 9, 38; Łk 10, 2). Te właśnie słowa biblijne, a zwłaszcza jedno z nich w wersji łacińskiej: "rogate" [proście, módlcie się] stały się wkrótce nicią przewodnią całej jego późniejszej działalności. 16 marca 1878 przyjął święcenia kapłańskie. Kilka miesięcy wcześniej opatrznościowe, jak sam przyznał, spotkanie z niemal ślepym żebrakiem sprawiło, że zetknął się ze smutną rzeczywistością społeczną i moralną najuboższej peryferyjnej dzielnicy Messyny, tzw. Domami Awinionu i ujawniły w nim tę nieograniczoną miłość ku biednym i sierotom, która miała się stać w przyszłości podstawową charakterystyką jego życia. Za zgodą swego biskupa zamieszkał w tym "getcie" i wszystkie swoje siły poświęcił dla zbawienia tych nieszczęśników, które wydawały mu się, na podobieństwo obrazu ewangelicznego, "owcami bez pasterza". Jednocześnie doświadczał wiele niezrozumienia, trudności a nawet różnego rodzaju wrogości, które pokonywał wielką wiarą, widząc w tych poniżanych i zepchniętych na margines ludziach Jezusa i działając w "duchu podwójnego miłosierdzia: ewangelizacji i wspierania ubogich". W 1882 zapoczątkował działalność swych sierocińców, nazwanych "antonińskimi", gdyż ich duchowym opiekunem był św. Antoni z Padwy. Troszczył się nie tylko o chleb i pracę dla swych podopiecznych, ale przede wszystkim o całościowe wychowanie osoby z moralnego i religijnego punktu widzenia, starając się jednocześnie stworzyć im prawdziwy klimat rodzinny i odkrywać w tym plan Boży. Pragnąc objąć opieką jak najwięcej potrzebujących, a zwłaszcza sieroty, nie przestawał kierować się łacińskim słowem "rogate", czując w nim intuicyjnie nie zwykłe zalecenie Pana, ale jasne polecenie i "nieomylny środek". Aby móc urzeczywistniać w Kościele i w świecie swe ideały apostolskie, ks. Hanibal powołał w 1887 Zgromadzenie Córek Gorliwości Bożej i w 10 lat później Zgromadzenie Rogacjonistów. Chciał, aby oba te instytuty, zatwierdzone kanonicznie 6 sierpnia 1926, zobowiązały się do życia wezwaniem "Rogate" jako 4. ślubem zakonnym. Podkreślał, że cały Kościół musi się modlić za sieroty, ubogich, kapłanów, święte dziewice, a zwłaszcza o liczne i dobre powołania kapłańskie i zakonne, gdyż modlitwą o zdobycie dobrych robotników powinien być zainteresowany każdy wierny i chrześcijanin, któremu leży na sercu dobro wszystkich dusz. Szczególnie jednak musi to być troską biskupów, "pasterzy mistycznej owczarni, którym powierzono dusze i którzy są żywymi apostołami Jezusa Chrystusa". Doroczny Światowy Dzień Modlitw o Powołania, ustanowiony w 1964 przez Pawła VI, może być uważany za odpowiedź Kościoła na to wyczucie ks. Di Francia. On sam był głęboko zaangażowany w zapewnienie mocnej formacji duchowej klerykom, których powierzył mu arcybiskup Messyny. Podkreślał, że kluczem do tego jest modlitwa, bez której "wszelkie wysiłki biskupów i rektorów seminariów są daremne. Już za życia cieszył się jasną i niepodważalną sławą świętości, która wzmogła się jeszcze bardziej po jego śmierci. Założone przezeń zgromadzenia zakonne są dziś obecne na całym świecie. Beatyfikował niestrudzonego misjonarza i ewangelizatora obecny Papież 7 października 1990 r., nazywając go "gorliwym mistrzem współczesnego duszpasterstwa powołań".