Lublin: Finanse kościelne bez tajemnic

Wyrazem przygotowań do jubileuszu 200-lecia był także II Kongres Kultury Chrześcijańskiej zorganizowany we wrześniu 2004 r. Wydatki związane ze zwrotem kosztów dojazdu i zakwaterowaniem 52 prelegentów kongresowych, z kraju i zagranicy, sięgnęły 60 tyś. zł. Koszty te pokryli w pełni sponsorzy Kongresu, którym wyrażam serdeczną wdzięczność za troskę o dialog Kościoła ze światem kultury. Ważną formę troski Kościoła Lubelskiego o problemy środowisk dotkniętych skutkami biedy i bezrobocia stanowi pomoc stypendialna dla utalentowanej młodzieży z ubogich rodzin. Próbę przeciwdziałania najbardziej bolesnym następstwom biedy stanowił m.in. stworzony przed ponad 2 laty Archidiecezjalny System Stypendialny. Obecnie nosi on nazwę: „Szansa dla tysiąca". Z jego systematycznej comiesięcznej pomocy korzysta 303 stypendystów, pochodzących głównie z wiosek i małych miasteczek, ale również z Ukrainy i Afryki. Mogą oni kontynuować naukę dzięki pomocy zorganizowanej przez kapłanów oraz sponsorów ze środowisk lokalnego biznesu. Inną ważną dziedzinę systematycznego wspierania środowisk ubogich stanowi pomoc dla misji. Za pośrednictwem centralnych ośrodków misyjnych w Warszawie przekazano w ubiegłym roku z naszej Archidiecezji na pomoc dla misjonarzy 170 tyś. zł; bezpośrednio kapłanom lubelskim pracującym na wschodzie oraz na terenach misyjnych Arcybiskup przekazał natomiast 126 tyś. zł. Wspierając budowę Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie Archidiecezja przeznaczyła na ten cel w roku sprawozdawczym 107 tyś. zł oraz pośredniczyła w przekazie ofiar przez indywidualnych właścicieli firm. Nie było w tym roku żadnych podwyżek płac dla pracowników Kurii; ostatnie podwyżki były w roku 2003. Nie zmienił się też status Metropolity, który pobiera wynagrodzenie za wy kłady prowadzone w KUL, nie otrzymuje natomiast żadnej pensji kurialnej. Celem niniejszego sprawozdania jest ukazanie realnego oblicza Kościoła. W środowiskach poszukujących sensacji systematycznie bywają powtarzane wiadomości, iż Kościół Lubelski dysponuje wielkimi funduszami i zamierza nabyć dom towarowy, szpital MSW, hotele, stacje benzynowe. Przedstawienie podobnych rozliczeń pozwala ukazać właściwy stan finansów Kościoła, który funkcjonuje przede wszystkim dzięki ofiarom wiernych dzielących troski ubożejącego środowiska. Ukazuje ono, że nawet remontu Archikatedry nie możemy przyspieszyć, by nie uwikłać się w trudne do spłacenia długi. Opowieści o nadzwyczajnych finansach Kościoła okazują się wtedy produktem fantazji, rozwijanym w środowiskach, które bardzo niewiele łączy z Kościołem.