Majówka

Rozdzwoniły się telefony, śmigały maile, towarzystwo postanowiło spotkać się razem po kilku latach. Nie, żeby nie mieli ze sobą kontaktu. Ale razem, przy ognisku, stole, wreszcie – co najważniejsze – na Mszy świętej wspólnie zaśpiewać, to zupełnie co innego. Jakiś nocleg w zielonej szkole się znalazł, stół na plebanii duży jest, parafia gościom przyjazna. Pozostało wyglądać przez okno…

Z nimi zaś jak u Kaczmarskiego. „Nie dziewczęta lecz kobiety…” Wydorośleli. W życiu jakoś się poustawiali. Jaki to będzie wieczór? Co zostało ze wspólnie przeżytych niegdyś chwil? Obce światy żyjące mgłami wspomnień, czy przyjaźń dojrzalsza?

Dobrze nam się rozmawiało przy tym ognisku. O codzienności i o Kościele. Bez narzekania, szukania sensacji, piętnowania i dzielenia. Choć na pozór wydawać się mogło, że spotkały się całkiem różne światy. Prowadzący własne firmy i pracujący na państwowym etacie, dziennikarka i nauczyciel akademicki, małżonkowie i samotni. Dwóch księży do kompletu. Wyższe wykształcenie i duże miasto. Tacy, którym podobno coraz bardziej nie po drodze z Kościołem. W jakimś wysokonakładowym tygodniku opinii być może nie po drodze. W praktyce bywa inaczej.

Jeden moment na film nawet się nadawał. Dziecko kochane, nie becz, my tu przecież o teologii. Trzeba było jeszcze minę zobaczyć i głos usłyszeć.

Teologia to może za dużo powiedziane. Próba zrozumienia, szukanie dróg, pytania o ewangelizację. Na spotkania kilku rad duszpasterskich by się tego uzbierało. Głosy ważne, bo ludzi nie stojących gdzieś z boku, krytykujących i nawracających innych, ale starających się zaangażować tam, gdzie ich Bóg postawił. W trakcie jedna myśl, może dziwna albo i gorsząca przyszła mi do głowy. A właściwie pytanie.

Wiecie jaka jest różnica między tak zwaną nową parafią a tradycyjną? Cisza zapadła, o frekwencji ktoś wspomniał. A mnie po głowie jedno chodziło. Może trochę przerysowane, z pewnością prawdziwe. W nowej parafii boleje się nad brakiem grupy modlitewnej. W tradycyjnej widzi się potrzebę kupienia nowego feretronu. Bo stary mocno zniszczony.

Po latach pracy z ruchami, ale i latach spędzonych w parafii tradycyjnej, wiem, że jakakolwiek próba wartościowania, wskazywania co lepsze, porównywania, mija się z celem. Dopełnieniem nocnej refleksji było „Amen”, kończące w niedzielę, na sumie, modlitwę eucharystyczną. Najpierw zryw całego zgromadzenia, potem dopowiedzenie scholi, czyli gości. Na rzymską modłę. Potrójne. Stare i nowe spotkały się ze sobą, dopełniły, ubogaciły.

Można. Bez okopywania się i bez walki wrogich plemion.