Audiencja środowa: Wszystko o Psalmach

Po jej odczytaniu Papież tradycyjnie pozdrowił pielgrzymów w kilku językach. Kierując swe słowa do pielgrzymów z Polski Papież powiedział: "Pozdrawiam obecnych tu Polaków. Dzisiaj zakończyliśmy rozważania Psalmów i Kantyków z Liturgii Godzin. Maryjnym Magnificat dziękujemy Bogu za ten dar Ducha Świętego, skarbiec wiary i Bożej mądrości. Zachęcam wszystkich do korzystania z tych natchnionych modlitw. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus". Wśród pielgrzymów z Polski był m. in. biskup drohiczyński Antoni Pacyfik Dydycz, wierni z Włocławka, Krakowa, Polska Misja Katolicka z Fryburga Szwajcarskiego oraz Andrzej Lepper, szef "Samoobrony". Po włosku Papież pozdrowił przybyłych do Castel Gandolfo na 30. spotkanie biskupów związanych z ruchem Focolari. Ponadto nawiązał do wczorajszego wspomnienia liturgicznego św. Cyryla i Metodego, patronów Europy. Na zakończenie Benedykt XVI odmówił z wiernymi modlitwę "Ojcze nasz" i udzielił wszystkim apostolskiego błogosławieństwa. Benedykt XVI zakończył cykl rozważań na temat Psalmów i Kantyków, zapoczątkowany przez Jana Pawła II w 2001 roku. 28 marca 2001 r. Jan Paweł II zaczął cykl o psalmach i kantykach w modlitwie Kościoła, ostatnią katechezę wygłosił 26 stycznia 2005 r. Benedykt XVI już na pierwszej audiencji 27 kwietnia 2005 r. zapowiedział, że będzie kontynuować ten cykl. Publikujemy cały tekst papieskiej katechezy Drodzy Bracia i Siostry, 1. Dotarliśmy już do końcowej przystani długiej podróży, zapoczątkowanej pięć lat temu, na wiosnę 2001 roku, przez mego umiłowanego Poprzednika, niezapomnianego Papieża Jana Pawła II. Postanowił on bowiem prześledzić w swych katechezach cały szereg Psalmów i Kantyków, które stanowią podstawową modlitewną tkankę Liturgii Godzin i Nieszporów. Dotarłszy do kresu tej pielgrzymki po tekstach, podobnej do podróży po ogrodzie, w którym zakwita wysławianie, błaganie, modlitwa i kontemplacja, robimy teraz miejsce dla tego Kantyku, który w sposób symboliczny przypieczętowuje każde nabożeństwo Nieszporów, Magnificat (Łk 1, 46-55). Pieśń ta, która wpisuje się w duchowość biblijnych anawim, czyli wiernych, którzy byli "ubodzy" nie tylko ze względu na dystans do wszelkiego bałwochwalstwa bogactwa i władzy, ale także na głęboką pokorę serca, wolnego od wszelkiej pokusy pychy, otwartego na przypływ zbawczej łaski Bożej. Cały Magnificat bowiem naznaczony jest ową "pokorą", po grecku tapeinosis, która wskazuje na sytuację konkretnej pokory i ubóstwa.