Święty z sofijskiej ulicy

Miałem wolny dzień, który postanowiłem poświęcić na flanowanie po Sofii. Flanowanie, czyli włóczenie się po mieście. Bez planu, przewodnika i celu. Krążenie wśród bazarów. Oglądanie stoisk z książkami. Czytanie szyldów sklepowych. Przemierzanie słonecznych placów. Słuchanie grajków ulicznych. Wchłanianie miasta. Robienie notatek. Zapisałem wtedy: „Przed jedną z cerkwi moją uwagę zwrócił »Archetypiczny Dziad«. Zgarbiony, z długą, białą jak śnieg brodą, ubrany w bułgarski strój ludowy, zdawał się wyjęty z zeszłego stulecia. Zbierał jałmużnę – ludzie przebiegali obok i wrzucali mu coś do plastikowego kubka, czasem zatrzymywali się, a on zamieniał z nimi kilka zdań, żywo gestykulując. Za każdym razem, gdy moneta lądowała na dnie kubeczka, »Archetypiczny Dziad« kłaniał się nisko i chwilę potem znów drobnym krokiem przemierzał plac”. Nazwać tego człowieka „dziadem” można było tylko wtedy, gdy widziało się go z nieco dalszej odległości i bardziej było się przywiązanym do własnego stylu pisania, którym tworzyło się zgrzebny koloryt, niż do wniknięcia w istotę tej sytuacji. Gdybym podszedł bliżej, zauważyć bym musiał, że staruszek miał dobrą twarz. Pogodną, wręcz promienną. Ale i z dystansu moją uwagę powinno zwrócić to, że nikt się od niego nie opędzał, jak od żebraków, których można było także spotkać na okolicznych ulicach.