Proces zjednoczeniowy francuskich ewangelików

Zwiastuny procesu zjednoczeniowego pojawiają się regularnie od 2002 r., od kiedy to poszczególne parafie oraz synody regionalne zwracały się z petycją do władz naczelnych obu Kościołów, by inicjować działania zmierzające do „silniejszej i widzialnej wspólnoty pomiędzy naszymi Kościołami“. Proces zjednoczeniowy wymagał konkretnego planu, według którego ma zostać utworzony jeden Kościół o „zróżnicowanych regionach konfesyjnych”. Stąd też reformowani i luteranie zachowają swoją tożsamość konfesyjną w zależności od historii danego obszaru. Pierwsza próba powołania do życia Ewangelickiego Kościoła Francji miała miejsce już w marcu 1586 r., która zakończyła się niepowodzeniem, tak samo jak i inne takie działania w XVI w. i później. Ostatnim impulsem do zjednoczenia był rok 1968, co również nie przyniosło pożądanych rezultatów. Współczesne dążenia obu ewangelickich Kościołów Francji powołują się na udaną fuzję dwóch Kościołów z regionu Alzacji i Lotaryngii. W 2004 r. Protestancki Kościół Wyznania Augsburskiego i Kościół Reformowany z tego regionu utworzyły Kościół Protestancki Alzacji i Lotaryngii. Ewangelicko-Luterański Kościół Francji liczy 36 tys. członków, którzy grupują się głównie w regionie Montbéliard i w Paryżu. Reformowany Kościół Francji liczy 300 tys. wiernych na terenie całego kraju, wyjąwszy okręg Alzacji i Lotaryngii oraz Montbéliard. Przyszli duchowni studiują teologię na wspólnym Protestanckim Instytucie Teologicznym (Paryż i Montpellier), nad którym od lat 1970-tych władzę sprawują oba Kościoły.