Watykan: Zatwierdzenie cudu za przyczyną ks. Sopoćki

Postulator procesu beatyfikacyjnego ks. Sopoćki, ks. Krzysztof Nitkiewicz, zauważa, że o jego świętości mówi św. Faustyna w „Dzienniczku”. – Ona znała go najlepiej, ponieważ był jej spowiednikiem. Co więcej – dodaje ks. Nitkiewicz – sam Pan Jezus w jednym z widzeń wskazał jej ks. Sopoćkę. Po jej śmierci Sługa Boży poświęcił całe swoje życie szerzeniu prawdy o Bożym miłosierdziu. W ramach tych starań i wielkiej pracy intelektualnej i duchowej powstało również zgromadzenie zakonne sióstr Jezusa Miłosiernego. Ks. Sopoćko był także wychowawcą wielu pokoleń kapłańskich w seminarium duchownym w Białymstoku. Może być wzorem dla każdego kapłana. Ks. Michał Sopoćko zmarł 15 lutego 1975 r. Już w 1987 r. rozpoczął się, za sprawą śp. bp. Edwarda Kisiela, proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym, który trwał do roku 1993. W grudniu 2004 r. Jan Paweł II ogłosił uroczyście dekret o heroiczności jego cnót. 17 grudnia Benedykt XVI zatwierdził cud dokonany za wstawiennictwem Sługi Bożego. Z pozostałych dekretów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych pięć dotyczy cudów, a osiem – heroiczności cnót. Ośmioro sług Bożych to Włosi. Jest wśród nich dwóch księży diecezjalnych i pięć zakonnic. Troje z wymienionych było założycielami żeńskich zgromadzeń. Ostatni dekret stwierdza heroiczność cnót niespełna siedmioletniej Antonii Meo, zwanej Nennoliną. Zmarła ona w Rzymie w roku 1937, mając tylko sześć i pół roku. Inne dekrety dotyczą dwóch libańskich zakonników, oraz francuskiej założycielki zgromadzenia zakonnego, brata szkolnego z Madagaskaru i świeckiego Hiszpana, zmarłego w roku 1971. Ks. Michał Sopoćko urodził się 1 listopada 1888 r. w Juszewszczyźnie (zwanej też Nowosadami) w powiecie oszmiańskim. Po ukończeniu szkoły miejskiej w Oszmianie wstąpił w 1910 r. do Seminarium Duchownego w Wilnie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1914 r. W latach 1914-1918 był wikariuszem w parafii Taboryszki. W 1919 r. wyjechał do Warszawy i podjął studia w zakresie teologii moralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył magisterium w 1923 r., a w 1926 r. uzyskał tam tytuł doktora teologii. W latach 1922-1924 studiował dodatkowo w Wyższym Instytucie Pedagogicznym. Od 1919 roku był jednocześnie kapelanem wojskowym. W 1924 r. powrócił do rodzimej diecezji, pozostając nadal w duszpasterstwie wojskowym, teraz już w Wilnie, aż do 1929 r. W 1927 r. został mianowany ojcem duchownym w Seminarium Duchownym w Wilnie. W 1928 r. otrzymał stanowisko zastępcy profesora na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie oraz wykładowcy w Seminarium Duchownym. W 1932 r. zwolniony z funkcji ojca duchownego, poświęcił się głównie pracy naukowej i w 1934 r. habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując tytuł docenta teologii pastoralnej. Pozytywnie zaopiniowany do tytułu profesora, nie uzyskał jednakże nominacji, z powodu trudności finansowych istniejących na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego. Pracy dydaktyczno-naukowej oddawał się aż do zamknięcia Uniwersytetu i Seminarium w czasie II wojny światowej. Jego dorobek naukowy z tego okresu ujawnił się w licznych publikacjach z dziedziny teologii pastoralnej, homiletyki, katechetyki i pedagogiki. Pozostawił też liczne opracowania popularnonaukowe z zakresu problematyki religijno-społecznej.