Jaki kraj, takie powołania

Dalej w komentarzu Marka Zajaca czytamy: Nudne i długie kazania, niegodne postępowanie niektórych księży, zmarnowanie potencjału ujawnionego tuż po śmierci Jana Pawła II, brak pomysłu na pracę z młodzieżą... Pół bieżącego wydania "Polski" mógłbym zapisać zarzutami pod adresem Kościoła, które słyszałem w ostatnich kilku latach. To obraz grubo przerysowany, chociaż na pewno w wielu gorzkich słowach tkwi ziarno prawdy. Jednak nie pora ani miejsce na polemiki. Zauważmy tylko jedno: jak rzadko ostrze krytyki kierujemy w samych siebie. Mało jest powołań? A ilu z nas by się ucieszyło, gdyby nasz syn po maturze oświadczył, że idzie do seminarium? Ilu z nas, skonfrontowanych z podobną sytuacją, nie potrafiłoby ukryć zawodu albo wręcz usiłowało odwodzić dziecko od jego decyzji? - pyta retorycznie Zając. Jakie społeczeństwo, jaki kraj - taka wiara, taki Kościół, tacy księża i takie powołania. Kapłani nie spadają z nieba, powołanie jest w większości przypadków owocem dłuższego procesu. Niebagatelne znaczenie odgrywa poziom wychowania religijnego w rodzinnym domu czy postawa bliskich, którzy utwierdzają młodego człowieka w przekonaniu, że wybrał właściwą drogę. Kościół wymaga reform. Ale chrześcijanin zawsze zaczyna od siebie - konkluduje publicysta Polski.