Cóż począć z barbarią?

Wjednej z telewizji nadano niedawno wstrząsający film dokumentalny o procederze „dzieci za opium”, jaki rozplenił się w Afganistanie. Oto liderzy grup talibów wpędzają ubogich rolników w uzależnienie. Wpierw proponują pożyczkę na rozpoczęcie uprawy maku, z którego uzyskuje się opium, a potem czerpią korzyści z cudzej pracy, skupując po narzucanych cenach śmiercionośny narkotyk. Ale gdy rolnik ma to nieszczęście, że nieurodzaj spowoduje mniejsze zbiory, talibowie brutalnie domagają się spłaty rat pożyczonych pieniędzy. Gdy nieszczęśnik nie ma z czego płacić, musi oddać własną córkę. Dziewczynki trafiają do domów publicznych w Pakistanie lub są oferowane jako żony. W całej sprawie przeraża absolutna bezkarność takiego procederu. Nie potępiają go duchowni islamscy, a formalna władza rządu Hamida Karzaia nie sięga już zbyt daleko poza obszar wokół Kabulu. Lokalni watażkowie talibscy mogą robić, co chcą, rolnicy są bezradni i nie potrafią przeciwstawić się niesprawiedliwemu systemowi. Kto w tej sytuacji ma tych ludzi ratować od zabierania im dzieci? Brutalna odpowiedź brzmi: nikt. Amerykanie powoli zbierają się do opuszczenia Afganistanu i władzę przejmą dziesiątki lokalnych watażków talibskich, którym proceder „dzieci za opium” nie przeszkadza. Islamiści traktują kobietę jak rzecz i trudno oczekiwać, by nagle coś zmieniło się w postrzeganiu sprzedawania dziewczynek do Pakistanu. Jean-Lic Demahieu, regionalny przedstawiciel UNODC – biura ONZ do spraw narkotyków – prognozuje, że planowane wycofanie międzynarodowych sił wojskowych NATO do końca przyszłego roku najprawdopodobniej zwiększy naciski na poszerzanie upraw maku. Wraz z malejącym zagranicznym wsparciem wojskowym rosnąć będzie zależność afgańskiego rządu od nielegalnych źródeł dochodu – dodał. Dla afgańskich chłopów nie oznacza to nic dobrego. Dla ich dzieci również.