Pro-life i wiarygodność

Wprawdzie w tradycji Kościoła dopuszczano nieraz stosowanie kary śmierci w skrajnych przypadkach, to jednak opinia np. Jana Pawła II nie pozostawiała wątpliwości: to nie jest chrześcijańskie. Nie rozumiem zatem pewnej dwulicowości wielu partii politycznych, powołujących się na swoje związki z Kościołem. Aborcja stanowczo nie, ale kara śmierci - koniecznie tak. Albo schizofrenia, albo ideologia. Jeśli pierwsze, to są lekarze specjaliści, jeśli drugie - to trzeba ją ośmieszyć. Taką dwulicowość od dawna obserwuję w kontekście amerykańskim. Tamtejsza prawica chrześcijańska jest wprawdzie przeciwna zabijaniu nienarodzonych, ale jednocześnie kara śmierci jest jednym z jej sztandarowych haseł. Z kolei i w Europie, i w Stanach utarło się, że sprzeciw wobec tej nieludzkiej kary oznacza ciągoty „lewicowe”. Zgadza się, lewicowe środowiska także cierpią na schizofrenię: uchwalają rezolucje piętnujące karę śmierci i tą samą ręką głosują za legalizacją aborcji. Tylko my, chrześcijanie, nie możemy mieścić się w ideologicznych szufladkach „prawica”, „lewica”. Powinniśmy mieścić się razem w szufladzie „pro-life”, która będzie konsekwentna. „Ci, którzy zbłądzili, muszą – ponosząc karę o charakterze poprawczym – mieć możność otrzymania przebaczenia i życia w nadziei”, mówił abp Marchetto, komentując praktykę odchodzenia od kary śmierci. A ja będę miał znowu problem podczas wyborów w Polsce, bo schizofrenii w tej kwestii u nas dostatek. A i Ameryka, którą podpatruję, chyba mnie nie ucieszy po najbliższych wyborach. Bo albo wygra schizofrenia demokratów (aborcja tak, kara śmierci nie), albo republikanów (kara śmierci tak, aborcja nie). Czy konsekwencja „pro-life” jest naprawdę niemożliwa?