Byle nie przywyknąć

Ruchowi ekumenicznemu kibicuję właściwie od dziecka. To wtedy, zanim w ogóle uświadomiłem sobie, jak bardzo chrześcijanie są podzieleni, dotarła do mnie na katechezie prawda, że podział jest zgorszeniem. I że to zgorszenie trzeba naprawić odbudowując jedność. Z radością dowiadywałem się później o ekumenicznych inicjatywach. Zarówno współpracy w konkretnych, wspólnych dziełach, jak i modlitwie czy doktrynalnych dialogach. Dzisiaj, gdy mimo ogromnych postępów, ciągle nie osiągnięto celu, rozumiem zniecierpliwienie i często zniechęcenie tych, którzy chcieliby doczekać dnia, w którym choć niektóre Kościoły na powrót się połączą. Tymczasem wszystko wydaje się gmatwać. Tak bliscy katolikom anglikanie zaczynają święcić kobiety i zadeklarowanych homoseksualistów, co skutecznie zdaje się uniemożliwiać jedność. Prawosławni spierają się między sobą, co paraliżuje z takim trudem po latach wznowiony dialog międzywyznaniowy. W relacjach z luteranami, mimo podpisania przed dziesięciu laty wspólnej deklaracji o usprawiedliwieniu, wszystko jakby zamarło. Podobnie wydaje się być w dialogu ze starożytnymi Kościołami Wschodu. Dlaczego, mimo 28 lat pontyfikatu Papieża – Polaka nie ma jedności z Kościołem Polskokatolickim? Na to nakłada się postawa tych entuzjastów pojednania, którzy dla fałszywie rozumianej jedności skłonni są porzucić uznane prawdy wiary, co budzi zrozumiały sprzeciw obrońców ortodoksji. Z drugiej strony chyba rośnie liczba tych, którzy nie chcą słyszeć o żadnym innym sposobie odbudowania jedności, jak tylko przez nawracanie chrześcijan innych denominacji na własną wiarę. Czy nadzieja, że dzięki Bożej łasce, szczeremu nawróceniu, wspólnej modlitwie i pracy uda się osiągnąć jedność, nie jest utopią? Nie potrafię ocenić, na ile Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan jest odpowiedzią na potrzebę serca, a na ile stał się już tylko tradycją. Być może bardziej niż na odbudowanie jedności liczymy, że niektórzy chrześcijanie – jak dawniej arianie czy dziś nestorianie – po prostu znikną z dziejów świata. Ale wydaje mi się, że z uporem Katona Starszego wygłaszającego ciągle swoją tezę o potrzebie zburzenia Kartaginy, trzeba ciągle wołać: chcemy jedności. Mniej istotne, czy uda się ją osiągnąć za naszego życia, czy dopiero przyszłym pokoleniom. Chodzi o to, by nasze Kościoły nigdy do dramatu podziału nie przywykły.