Lokata na wieczność

Bank w niebie Między religijną jałmużną a wszelkimi świeckimi dziełami humanitarno-charytatywnymi jest wiele różnic. Jałmużna wypływa z pobudek wiary, unika medialnego rozgłosu, a jej owoce w życiu darczyńcy daleko przewyższają poniesione przez niego materialne straty. W Biblii czytamy: „Jałmużna uwalnia od śmierci i oczyszcza z każdego grzechu. Ci, którzy dają jałmużnę, nasyceni będą życiem” (Tb 12, 9; por. Syr 3, 30). – Stary Testament pojmował jałmużnę przede wszystkim jako naśladowanie szczodrobliwości Boga oraz gromadzenie sobie skarbów w niebie – wyjaśnia ks. Michał Bednarz, biblista. – Ofiarujący jałmużnę miał w niebiosach swego rodzaju bank, który gwarantował mu, że kiedy umrze i pójdzie do szeolu, miejsca zmarłych, Bóg uchroni go tam przed totalną ciemnością i definitywnym unicestwieniem. To było swoiste trwanie na skraju życia i śmierci, w otchłani, z której ku pełnemu szczęściu starotestamentalnego darczyńcę wyprowadził Chrystus, dzięki swej paschalnej ofierze. Gładzi grzech – Przy spełnianiu jałmużny niesłychanie ważna jest wewnętrzna intencja – zauważa ks. Bolesław Margański, liturgista. – Jako że jest ona aktem pokutnym, ma moc gładzić grzechy. Oczywiście nie chodzi o grzechy ciężkie, bo te, z woli Chrystusa żyjącego i działającego w Kościele, odpuszczane są w sakramencie spowiedzi. Niemniej jednak jałmużna rzeczywiście oczyszcza z grzechów lekkich. Jest to wspaniały dar Boga, którego wielu czyniących jałmużnę nie jest chyba świadomych. I z którego za rzadko się korzysta – stwierdza ks. Margański. Grzech, jak wyjaśniają teologowie, jest samowolnym i szkodzącym człowiekowi przywłaszczaniem sobie przez grzeszącego dóbr, których Bóg chciałby mu dać więcej w innym czasie czy formie. Jałmużna gładzi grzech, ponieważ jest działaniem dokładnie przeciwnym do grzeszenia: nie bierze, ale daje – ze szczerości serca wyzbywa się dóbr i ofiaruje je potrzebującym bliźnim.