Franciszek upoważnił Kongregację Spraw Kanonizacyjnych do opublikowania 17 dekretów, z których 5 dotyczy cudów.
Jeden z nich przypisywany jest wstawiennictwu sługi Bożego ks. Władysława Bukowińskiego (1904-1974), bohaterskiego apostoła Kazachstanu, więźnia sowieckich łagrów. Oznacza to otwarcie drogi do beatyfikacji tego wybitnego kapłana. Wśród 12 dekretów o heroiczności cnót jeden dotyczy służebnicy Bożej s. Emanueli Kalb (1899-1986) ze Zgromadzenia Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego.
Ksiądz Władysław Bukowiński urodził się 22 grudnia 1904 r. w Berdyczowie. W 1920 r. rodzina przeniosła się do Polski. W latach 1921-1931 studiował prawo i teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 czerwca 1931 roku. Po kilku latach pracy duszpasterskiej w Rabce i Suchej Beskidzkiej, 8 sierpnia 1936 r. wyjechał na Kresy i został wykładowcą w seminarium duchownym w Łucku. Od 1939 r. był proboszczem katedry w Łucku. W 1940 r. został uwięziony przez NKWD.
Po opuszczeniu więzienia w 1941 r. aktywnie pomagał uciekinierom i jeńcom. W latach 1945-1954 przebywał w radzieckich więzieniach i obozach pracy w Kijowie, Bakał, Czelabińsku i Dżezkazganie. Tam po wyczerpującej, kilkunastogodzinnej pracy odwiedzał chorych w więziennym szpitalu, umacniał współwięźniów w wierze i nadziei, udzielał sakramentów, prowadził rekolekcje w różnych językach.
Napisał i wykładał w łagrze historię Polski. W roku 1954 został zesłany do Karagandy z obowiązkiem podjęcia pracy stróża; jednocześnie prowadził tajne duszpasterstwo. Odbył wyprawy misyjne m.in. do Tadżykistanu, Ałmaty, Semipałatyńska, Aktiubińska. W 1958 r. został ponownie uwięziony na trzy lata i zesłany do łagrów. Trzykrotnie zamykany, przebywał w łagrach i więzieniach 13 lat, 5 miesięcy i 10 dni. Po odbyciu kary kontynuował w Karagandzie pracę duszpasterską: w prywatnych domach odprawiał Msze św., katechizował, udzielał sakramentów. Zmarł w Karagandzie 3 grudnia 1974 r., do końca duszpasterzując.
Proces beatyfikacyjny rozpoczął się w Krakowie 19 czerwca 2006 roku. W 2012 r. złożono w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie „positio” o życiu, działalności i heroiczności cnót oraz sławie świętości sługi Bożego ks. Bukowińskiego. Od 2008 r. zbierano dokumenty lekarskie i świadectwa dotyczące domniemanego cudu za wstawiennictwem sługi Bożego. Natomiast w dniach 22-31 maja 2013 r. w Karagandzie odbył się proces o domniemanym cudzie przez wstawiennictwo kandydata na ołtarze, które złożono w Kongregacji 19 czerwca 2013 roku. Ksiądz Bukowiński będzie pierwszym błogosławionym Kościoła łacińskiego w Kazachstanie. Jego grób znajduje się w kościele pw. św. Józefa w Karagandzie.
Święty Jan Paweł II w czasie swojej podróży apostolskiej do Kazachstanu w 2001 r. powiedział o nim: „Ks. Władysława Bukowińskiego wielokrotnie spotykałem i zawsze podziwiałem za kapłańską wierność i apostolski zapał. Był szczególnie związany z Karagandą. Pragnę dzisiaj złożyć w imieniu Kościoła hołd zarówno jemu, jak i wszystkim zesłańcom”.
Służebnica Boża s. Emanuela Kalb przyszła na świat 26 sierpnia 1899 r. w Jarosławiu, w wierzącej rodzinie żydowskiej, jako najstarsza z sześciorga dzieci. Szkołę podstawową ukończyła w Rzeszowie w 1915 roku. W 1916 r. przeżyła śmierć matki, która podczas epidemii tyfusu przez 8 miesięcy pielęgnowała chorych i zaraziła się tą chorobą. Po ukończeniu 17 lat służebnica Boża zachorowała i znalazła się w szpitalu, gdzie zetknęła się z siostrami zakonnymi. Nawiązała z nimi serdeczny kontakt i prowadziła długie rozmowy. W czasie tych rozmów zapoznała się bliżej z postacią Chrystusa i uwierzyła, że jest On obiecanym Mesjaszem. Po odzyskaniu zdrowia i przygotowaniu się to chrztu św., przyjęła ten sakrament 18 stycznia 1919 r. w katedrze przemyskiej. W maju tegoż roku przystąpiła do sakramentu bierzmowania. W 1923 r. w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Krośnie złożyła egzamin dojrzałości uprawniający ją do podjęcia pracy nauczycielskiej w publicznych szkołach ludowych.
Kierując się wewnętrznym natchnieniem, w 1927 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego w Krakowie przy ul. Szpitalnej 12. W zgromadzeniu pracowała jako nauczycielka w szkołach prowadzonych przez siostry oraz w przedszkolach. Ciesząc się pełnym zaufaniem przełożonych, zajmowała odpowiedzialne stanowiska we wspólnocie zakonnej. Była mistrzynią nowicjatu, przełożoną domu, sekretarką generalną i zastępczynią przełożonej.
Prowadziła bardzo głębokie życie wewnętrzne. Na polecenie spowiednika i przełożonych pisała Dziennik. W nim przedstawiła swoją drogę do wiary katolickiej, notowała przeżycia duchowe, łaski modlitwy i doświadczenie mistycznego zjednoczenia z Chrystusem Cierpiącym Oblubieńcem.
2 lutego 1935 r. oddała się całkowicie Bogu przez ręce Maryi. W 1941 r. złożyła ponadto akt ofiarowania za naród żydowski, „by poznał Światło Prawdy, którą jest Chrystus”. Ofiarowała się również za kapłanów. W tych intencjach znosiła cierpienia, pokusy niewiary, dolegliwości fizyczne, utratę słuchu przez ponad 40 lat. Z wielką wytrwałością modliła się o zbawienie dusz, jednocząc się z Chrystusem w Ofierze Eucharystycznej, w której uczestniczyła nawet kilkakrotnie w ciągu dnia.
Od 1957 r. do końca swego życia przebywała we wspólnocie w klasztorze przy ul. Szpitalnej 12 w Krakowie, pełniąc obowiązki bibliotekarki. Wszystkich budowała wiernością Bogu w wypełnianiu zobowiązań życia zakonnego. Zmarła w opinii świętości w Krakowie 18 stycznia 1986 roku. Pochowana została w grobowcu zakonnym na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
FOMO - lęk, że będąc offline coś przeoczymy - to problem, z którym mierzymy się także w święta
W ostatnich latach nastawienie Turków do Syryjczyków znacznie się pogorszyło.
... bo Libia od lat zakazuje wszelkich kontaktów z '"syjonistami".
Cyklon doprowadził też do bardzo dużych zniszczeń na wyspie Majotta.
„Wierzę w Boga. Uważam, że to, co się dzieje, nie jest przypadkowe. Bóg ma dla wszystkich plan”.