Nadużycia seksualne w Kościele

Rok wcześniej, 18 maja 2001 ówczesny prefekt Kongregacji Nauki Wiary kard. Joseph Ratzinger (obecny papież Benedykt XVI) skierował w imieniu tego urzędu list do wszystkich biskupów katolickich, zatytułowany „De delictis gravioribus” (O najcięższych zbrodniach). Zarządził w nim, że wszelkie dochodzenia w tych najpoważniejszych sprawach (dotyczyło to zresztą nie tylko nadużyć seksualnych, ale także ciężkich grzechów przeciw dyscyplinie kościelnej), przeprowadzane w Kościele, objęte są tajemnicą papieską i nie należy ich przesyłać do miejscowych wymiarów sprawiedliwości pod groźbą ściągnięcia na siebie ekskomuniki.

List ten, skądinąd bardzo ważny i otwarty na podejmowanie najcięższych nawet grzechów i zbrodni, stał się dla wielu środowisk i mediów świeckich, zwłaszcza tych wrogich Kościołowi, argumentem, jakoby Kongregacja i osobiście jej szef zamykali usta tym ludziom w Kościele, którzy chcieli ujawniać istniejące w nim zło. Tymczasem główną intencją tego dokumentu była chęć zachowania tajemnicy spowiedzi i niemieszanie świeckich procedur prawnych do kościelnej praktyki kanonicznej.

Zresztą w kilka lat później – 15 kwietnia 2008 tenże J. Ratzinger już jako Benedykt XVI, lecąc z wizytą duszpasterską do USA, odpowiadając na jedno z pytań dziennikarzy na pokładzie samolotu, który wiózł ich wszystkich, zapowiedział „wykluczanie pedofilów z szeregów duchowieństwa”. Zapewnił też, że Kościół uczyni wszystko, aby w przyszłości nie dochodziło do podobnych przypadków”.
Problem nadużyć seksualnych wobec nieletnich i pedofilii dotyczy jednak nie tylko Stanów Zjednoczonych, ale niestety także szeregu innych państw.

Inne kraje

Szczególnie wiele takich przypadków odnotowano w Irlandii. Tam również sprawa wypłynęła na światło dzienne na początku lat dziewięćdziesiątych, przy czym zarzutami objęto nie tylko zwykłych księży, ale także biskupów. Na przykład emerytowany obecnie biskup diecezji Galway i Kilmacduagh – Eamon Casey (ur. w 1927) musiał 6 maja 1992 ustąpić z urzędu w atmosferze skandalu, gdy okazało się, że przez wiele lat utrzymywał bliskie stosunki z kobietą, z którą miał dziecko i które utrzymywał z pieniędzy diecezjalnych. Podobne przewinienia miało na sumieniu wielu innych księży, w tym także duchowni znani w miejscowym Kościele np. z własnych programów radiowych i telewizyjnych.

Jednym z najgłośniejszych i najdrastyczniejszych przypadków była sprawa zakonnika, norbertanina o. Brendana Smytha, którego w 1994 sąd w Belfaście skazał za przestępstwa seksualne wobec 17 dzieci; ale już w 3 lata później sąd w Dublinie dołożył mu następną karę, gdy okazało się, że duchowny jest winien podobnych czynów wobec 74 nieletnich. Wszystkich tych przestępstw dopuścił się w latach 1945-90 i mogło ich być nawet jeszcze więcej.

W 1999 wybuchł skandal z ks. Seanem Fortune, którego oskarżył o gwałt w dzieciństwie Colm O’Gorman, po czym z podobnymi zarzutami wobec duchownego wystąpiło jeszcze 66 innych osób. W efekcie załamany kapłan popełnił samobójstwo jeszcze przed rozpoczęciem procesu.

W odpowiedzi na te zarzuty Kościół katolicki na wyspie powołał komisję, która przeprowadziła własne śledztwo. W 2005 ogłoszono raport rządowy, z którego wynikało m.in, że w latach 1962-2002 w najbardziej „spedofiliowanej” diecezji Ferns 21 księży dopuściło się 100 czynów molestowania seksualnego nieletnich. A raport z archidiecezji dublińskiej z 2006 stwierdzał, że od 1940 było tam 102 pedofilów w sutannach, a liczba ich ofiar dochodziła do 400.