Kolarze na Saharze

Piaszczyści cykliści

24-27 listopada 2009, Ramla Al Atshan

(mojej mamie dedykuję - Piotr Sudoł)

Środkiem szlaku piaszczystego szli cykliści maszerując.

Pośród kształtów rozproszonych śladów śmiałka poszukując.

Pośpieszali jednoślady rozproszeni w świecie ciszy.

Pieśń o szczęściu nieśli w duszach, gdzieś, gdzie radość śpiewną słyszysz.

Szurał, trzeszcząc, szum ich podeszw. Rowerzyści zamaszyście

wśród piaszczystych płaszczyzn światła przemieszczali się ziarniście.

Wśród nicości szlifowali szczodrze szprychy ci cykliści

Saharzyści w świecie baśni! Myśli w szeszach szumny wyścig!

Przez ukośnych szczytów pościel i przepaście sierpowate

siedem wzniesień ukołysze, szklisty muślin da poświatę.

W suszy strasznej ośki piszczą, sztyce szarpią ekstremiści.

Świat uniesień szepce wiersze. W nich piaszczyści szli cykliści.

Kolarze na Saharze

(uczniom Gimnazjum im. Kazimierza Nowaka dedykuję - Piotr Sudoł)

W morzu żużlu żwawo dąży trzech kolarzy na Saharze.

W wirze żaru, w burzy wietrznej, ogorzałe patrzą twarze.

Płaskowyżem, gołoborzem rzutko bieży trzech kolarzy.

Każdy podróż w żyłach dzierży. Każdy przygód żądny wrażych.

W morzu krzemu bieżnik grzęźnie, żółty krążek żarem praży.

Na rowerze i z bagażem. W skwarze wrzącym żywioł smaży.

Ciężkozbrojni, krzepcy w krzyżach, jak rycerze, trzej kolarze.

Żaden życia nie przemierzy, wyrzekając się swych marzeń.

W morzu żwiru przemierzają ścieżki, wzgórza i wiraże.

I wjeżdżają, jak żaglowce, w starożytnych rzek pasaże.

Rowerzyści przestrzeń drążą. Drżące płożą się miraże.

Przez przestworza wyobrażeń. Trzej kolarze na Saharze.