Kuchnia świętych i papieży

Każda potrawa opisana w książce wiąże się z osobą jakiegoś świętego lub papieża, z jego miejscem życia i działalności oraz z regionalnymi daniami lub produktami z jego rodzinnych stron. "Całość - jak przystało na tematykę - doprawiona została szczyptą ludowej pobożności, która tworzy niepowtarzalny klimat tych niezwykłych receptur i dań" - czytamy we wstępie do polskiego przekładu włoskiego pierwodruku.

Jak Włochy długie i szerokie - z północy na południe - nie ma takiego miasta czy wioski, które nie miałyby swojego świętego patrona. W Lombardii w dniu imienin Błażeja - świętego, którego opieki wzywa się w przypadku chorób gardła - 3 lutego zjada się na czczo kawałek babki zwanej panettone; ważne, by ciasto było upieczone na Boże Narodzenie.

Pieczeń po świętojańsku to jedno z typowych dań San Giovanni di Valdarno w prowincji Arezzo, której patronem jest św. Jan Chrzciciel. Tradycja tej potrawy wiąże się z karnawałem i pięcioma niedzielnymi zbiórkami darów dla ubogich. W tłusty czwartek, przy miejscowej bazylice bractwa żebracze przygotowują specjalny poczęstunek, na którym króluje właśnie pieczeń, wyzwanie dla wielu mistrzów patelni.

O męczeńskiej śmierci św. Wawrzyńca, który zginął przypiekany na rozgrzanej żelaznej kracie, przypomina popularna w okolicach Florencji i Sieny zupa - podawana podczas letnich kolacji - przygotowywana z porów, oliwy i pinioli, a następnie zapiekana w piekarniku z serem pecorino.

Z kolei "oczy" św. Łucji - popularnej patronki pochodzącej z Sycylii - dały nazwę małym ciasteczkom taralucci. Natomiast cuccia, będąca osobliwym daniem na bazie ziaren pszenicy, przypomina o ważnym wydarzeniu z 1644 roku, kiedy to do portu w Katanii przybył statek wypełniony pszenicą; św. Łucja miała uratować wówczas miasto przed głodem.

Twórca średniowiecznej reguły zakonnej, św. Benedykt, zalecał współbraciom: dwie potrawy gotowane mają wystarczyć wszystkim, a jeśli znajdzie się możliwość posiadania owoców, można dodać trzecie danie w ciągu dnia. "Jeżeli zaś chodzi o mięso czworonogów, wszyscy absolutnie mają się powstrzymać od jego jedzenia, za wyjątkiem bardzo słabowitych i chorych" - nakazywał.

Ascetyczny jadłospis, w którym liczne potrawy były zakazane, obowiązywał mnichów do XIII wieku. Od czasów św. Franciszka z Asyżu dla jego braci konwentualnych nie ma już żadnych niedozwolonych pokarmów, gdyż - zgodnie z tym co napisał ewangelista Mateusz - "nie to, co wchodzi do ust, czyni człowieka nieczystym, ale co z ust wychodzi - to go czyni nieczystym".

Papiestwo i poszczególni papieże cieszyli się przez wieki takim autorytetem i poważaniem, że śmiało można powiedzieć, iż Watykan, szczególnie w Średniowieczu, choć zapewne nie tylko wtedy, kształtował gusta kulinarne i wyznaczał nowe kierunki gastronomii, podobnie zresztą jak dwory monarsze. Za Spiżową Bramą gotowali zawsze najlepsi mistrzowie.

O specyficznej kuchni papieży raczej trudno mówić dziś; dania serwowane na papieskim stole w wiekach XX i XXI nie różnią się od tych podawanych we włoskich czy europejskich restauracjach. Co innego, kiedy sięgniemy do kuchni Średniowiecza i ówczesnego papiestwa - podają autorzy "Kuchni świętych i papieży".

Papież Marcin IV przeszedł do historii m.in. dzięki swemu łakomstwu. Dante w swym "Czyśćcu" tak je uwiecznił: "Oczyścił się w poście od węgorzy z Bolseny i od Vernaccia". Według niektórych historyków, papież ten zmarł z powodu niestrawności wywołanej właśnie "smaczną rybą z Bolseny". Legenda dodaje, że papieski cyrulik dopełnił ceremoniału pogrzebowego obmywając jego ciało winem Vernaccia z ziołami. Ze spisu wydatków dworu Bonifacego VIII wynika, że ten papież jadał mięso cztery razy w tygodniu, ryba zaś - przyrządzana na tysiące sposobów - podawana była każdego wieczora. Przywiązany do przepychu Bonifacy VIII, używał szczerozłotych sztućców i wysadzanych szlachetnymi kamieniami pucharów, a przy tym stale obawiał się otrucia przez co ogromna odpowiedzialność spoczywała na kucharzach, piekarzach, piwnicznych i znawcach przypraw.