Poetyka śmietnika

W rogu placu – miniogródek. Niskie płotki, a za nimi emerytowane krasnale ogrodowe i lalki, Flip i Flap, kreskówkowy krecik w stroju górnika, figurka służącego podającego na tacy żółwika i pojedynkowy pistolet. To Gminny Punkt Zbiórki Odpadów w Katowicach-Podlesiu. Brama, szlaban, waga samochodowa, rzędy dużych i bardzo dużych kontenerów. Każdy mieszkaniec miasta może tu przywieźć swoje śmieci. Zwłaszcza te, które nie mieszczą się w typowym kuble na odpady. Plac ma jakieś 50 metrów długości i ze 30 metrów szerokości. Za płotem rozciąga się las. Niby to peryferie, a ruch jak na Krakowskim Przedmieściu.

Zły policjant, dobry policjant

– Którejś soboty w ciągu 5 godzin przyjęliśmy 156 samochodów – mówi Bogumił Chmiel, który wraz z Rafałem Barosem zawiaduje tą składnicą. Od razu widać, że pan Bogumił lubi pogadać. – Uwielbiam pracę z ludźmi – uśmiecha się szeroko.

Z kolei długa broda Rafała Barosa wywołuje respekt. – Teraz wszystko idzie sprawnie. Ale na początku, pięć lat temu, trzeba było wszystko zorganizować. Nauczyć mieszkańców, jak efektywnie załatwiać sprawy. No to ja byłem tym dobrym policjantem, a Rafał – tym złym – śmieje się pan Bogumił.

Procedura nie jest skomplikowana: podnosi się szlaban, auto wjeżdża na wagę. Platforma spokojnie wytrzyma ciężar samochodu, siedzącej w nim kilkuosobowej rodziny po świątecznym obżarstwie i przywiezionej na śmietnik bożonarodzeniowej choinki. Maksymalne obciążenie wagi to 10 ton.

Kobieta się nie przyzna

– Przy wjeździe na wagę trzeba podać swój adres. Dawniej należało też zanotować PESEL. Niektóre panie za nic nie chciały go podać – śmieje się pan Bogumił.