450. rocznica uchwalenia aktu Unii Lubelskiej

Opozycja została złamana dopiero w wyniku politycznej presji. 5 marca Zygmunt August ogłosił dekret o włączeniu do Korony Podlasia, a 27 maja postąpił w taki sam sposób w stosunku do województw wołyńskiego i bracławskiego, z kolei województwo kijowskie zostało przyłączone 6 czerwca. Szlachta i urzędnicy tych województw mimo wezwań litewskich panów do nieskładania przysięgi bez oporu przyjęli decyzję władcy i masowo składali przysięgi.

Decyzja króla miała również charakter strategiczny, a konsekwencji, które powodowała, Zygmunt August prawdopodobnie do końca nie przewidział. Królestwo Polskie zaczęło od tego momentu bezpośrednio graniczyć z Moskwą. Od tej pory Korona była związana z Wielkim Księstwem Litewskim posiadaniem wspólnego wroga. To posunięcie wzbudziło także wielki niepokój wśród litewskich panów, ponieważ oznaczało to zmniejszenie terytorium Litwy.

"W zaistniałej sytuacji Litwini musieli się zgodzić na unię z Koroną, nie mieli innego wyjścia; wojna w obronie suwerenności nie miała sensu" - ocenia Mariusz Markiewicz.

Zgodnie z intencją Zygmunta Augusta zawarta unia miała charakter kompromisowy - nie zrealizowano skrajnych rozwiązań przywódców ruchu egzekucyjnego. Litwa zachowała swoją odrębność państwową, nie wprowadzono również na jej terenie egzekucji dóbr. Negocjacje zakończyły się 28 czerwca 1569 r., a 1 lipca senatorowie oraz posłowie Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego potwierdzili i uroczyście zaprzysięgli unię lubelską.

Powstała w wyniku unii lubelskiej Rzeczpospolita była federacją dwóch państw, a na określenie tego państwa utarła się odtąd nazwa - Rzeczpospolita Obojga Narodów.

Akt deklarował m.in.: "Iż już Krolestwo polskie i Wielgie Księstwo litewskie jest jedno nierozdzielne i nierożne ciało, a także nierożna ale jedna a spolna Rzeczpospolita, ktora się z dwu państw i narodow w jeden lud zniosła i spoiła".