Unia z Wielkim Księstwem Litewskim była jednym z elementów programu ruchu egzekucyjnego, którego realizację rozpoczął sejm w 1562/1563 r. Dotyczyło to w praktyce pretensji Korony spowodowanej brakiem litewskiego udziału w obronie przed Tatarami oraz konieczności udzielenia pomocy Wielkiemu Księstwu Litewskiemu w walkach z Moskwą.

Ustanowienie z Litwą realnej unii, co w rozumieniu przywódców ruchu oznaczało inkorporację, miało być realizacją dawanych układów zawartych między obydwoma krajami. Dla szlachty koronnej również istotny był fakt, że na Litwie była ona traktowana jak cudzoziemska, a w związku z tym nie mogła tam formalnie nabywać dóbr ziemskich, nawet w przypadku mieszanych małżeństw. Na Litwie sprzeciw wobec unii był widoczny wśród wielkich panów, którzy w większości zasiadali w radzie książęcej. Uprzywilejowana pozycja dawała im przewagę nad szlachtą, a częsta nieobecność wielkiego księcia pozwalała im sprawować rządy w kraju.

Jednak najważniejszym czynnikiem umożliwiającym zawarcie polsko-litewskiej unii była decyzja Zygmunta Augusta, który w pierwszym dziesięcioleciu swojego panowania był zdecydowanym przeciwnikiem tego rozwiązania. Jak wskazał Mariusz Markiewicz w "Historii Polski 1492-1795", "trudno powiedzieć, czy na decyzję Zygmunta Augusta wpłynęła jego sytuacja osobista - brak syna, dziedzica tronu. Z tego powodu było mu łatwiej zrezygnować z zasady dziedziczenia władzy na Litwie. Być może większe znaczenie miało dla niego pragnienie zdobycia Inflant i dominacji na Bałtyku. Oczywiste jest, że determinacja króla była główną przyczyną zawarcia unii polsko-litewskiej".

GOSC.PL DODANE 30.06.2019 AKTUALIZACJA 01.07.2019

Msza św. z okazji 450. rocznicy podpisania Unii Lubelskiej

Metropolita wileński Gintras Grušas: Więzi wzmocnione przez Unię Lubelską, poprzedniczkę Unii Europejskiej, a także lekcje przeszłości powinny nam służyć teraz i w przyszłości.  »

więcej »