Najpierw serce

Zadanie, przed którym stają dziś w Europie uczniowie Chrystusa jest wyjątkowo trudne. Nie chodzi tylko o to, że postchrześcijan trudniej ewangelizować, niż tych, którzy nigdy o Jezusie nie słyszeli. Bardziej o to, że syty i znudzony zabawą Europejczyk Boga nie potrzebuje. Przynajmniej wielu tak się wydaje. W dobie rozwiniętej opieki społecznej, medycyny, wszechwładnych państw, które zazwyczaj  jednak potrafią załagodzić społeczne napięcia istota Dobrej Nowiny -  sąd nad światem, życie wieczne  i zmartwychwstanie – mogą jawić się jako odległe i nieprzydatne mrzonki. Po co zaprzątać sobie nimi głowę?

Kościół wiele sił i środków przeznacza na dzieła miłosierdzia. W trwającym właśnie Tygodniu Miłosierdzia trudno tej działalności nie zauważyć. Wierzący coraz odważniej bronią chrześcijańskiego porządku rzeczy w systemach prawnych. Troska o życie nienarodzonych i – szerzej – o rodzinę, są tego najbardziej ewidentnym przykładem. Ale niewiele dają przeniknięte duchem chrześcijaństwa struktury czy system prawny, jeśli u ich podstaw nie będzie leżała osobista wiara milionów chrześcijan. Wiara wyrażająca się w osobistej relacji ze Zmartwychwstałym Jezusem i inspirująca do wcielania w życie ideałów Ewangelii. To uczniowie Chrystusa, ich myślenie, ich działanie, zmieniają świat.

Kościół bardzo dużo w tym kierunku robi. Efekt nie jest imponujący. Bo nie jest to wcale zadanie proste. Dzisiejsi misjonarze – kaznodzieje, katecheci czy ewangelizujący na innych polach – muszą przekonać sytego, że od tego, czym się najadł nabawi się najwyżej niestrawności, a potrzebny jest mu zupełnie inny pokarm. Jednak bez tego nie będzie chrześcijan, którzy będą mieli odwagę głośno powiedzieć, że początkiem życia jest poczęcie, małżeństwem, związek dwojga (a nie dwóch) osób, a dzieci to nie pożeracze dobrobytu rodziny, a jej największy skarb.