Kadzidło i kardamon

Odwaga świętości – odwaga krzyża. Karol Wojtyła nie żył bez lęku, a na pewno się go nie wypierał. Raczej żył poza lękiem, a jego męstwo wyrażało, przez ludzkie cnoty, jego wiarę. Wierzył on, że strach całego świata został wzięty przez Syna Bożego na krzyż i ofiarowany Bogu Ojcu w akcie doskonałego posłuszeństwa. Wierzył także, że Bóg Ojciec odpowiedział na ten radykalny akt ofiarnej miłości, wskrzeszając Syna z martwych. Stąd brała się wiara Papieża Polaka w to, że uczniowie Syna mogą stawić czoło lękowi, a potem żyć odważnie poza jego dławiącym uściskiem. W taki właśnie sposób żył podczas okupacji faszystowskiej. W taki sposób żył pod opresją komunizmu. W taki sposób zwycięsko stawił czoła swoim obawom przed ciężarem papiestwa, kiedy został powołany 16 października 1978 roku. Przekonania na temat krzyża i zmartwychwstania były źródłem jego odwagi, dzięki której zwycięsko wyszedł z konfrontacji z mafią sandinistów i generałem Wojciechem Jaruzelskim w dramatycznym 1983 roku – pisze George Weigel.

Smok wyjdzie z szafy. Po latach syndrom wybucha jak lawina. To nie muszą być ludzie, którzy zbliżyli się do Boga, ale i ci, którzy po prostu serio biorą medyczną wiedzę. Czasem smoki wychodzą na zasadzie kropli, która przelewa czarę. Przestają być tacy „hej, do przodu!”, bo nie mają już 20 czy 30 lat, przeżywają kryzysy małżeńskie czy wieku średniego, wypalenie. Często dzieje się to również przy jakichś zdarzeniach: siostrze, bratu rodzi się dziecko, przyjaciółka zachodzi w ciążę, sąsiadka poroni – mówi psycholog Agata Rusak w rozmowie z Marcinem Jakimowiczem.

Nie zamach, nie awaria. Ja uważam, że w przypadku katastrofy smoleńskiej nie powinno się w pełni utajniać wszystkiego, tak jak to jest teraz. Dlatego często się wypowiadam. I gdy w maju byłem bardziej aktywny w mediach, to chciałem wyciszyć teorie spiskowe. Nie chciałem też, żeby odpowiedzialność spadła na załogę – mówi Edmund Klich w rozmowie z Jarosławem Dudałą.

Pora kończyć. Przedstawiciele strony rządowej i kościelnej zapowiedzieli likwidację Komisji Majątkowej. Jaki jest bilans jej działalności? Czy to największy „przekręt finansowy w historii Polski”, jak publicznie głosi poseł SLD Sławomir Kopyciński – wyjaśnia Andrzej Grajewski.

Życie nad kompromisem. Obowiązkiem katolika jest dążenie do całkowitej ochrony życia, tymczasem w Polsce można odnieść wrażenie, że jest nim zachowanie aborcyjnego kompromisu – twierdzi Bogumił Łoziński.

Powinność numer 1403. W gminie Słubice pod Płockiem rozdano powodzianom 120 kontenerów mieszkalnych. Niektórzy już je oddają, bo zdążyli wyremontować swoje domy. Kto nie zdąży, może w kontenerze spędzić zimę. Życie w kontenerze opisuje Marcin Wójcik.

Matka własnej babci. Lena wyrosła w rodzinie ateistów na Syberii. Była modelką i prezenterką telewizyjną. Tak ją zachwyciło spotkanie żywego Boga, że wstępuje do zakonu w Polsce. Niesamowitą historię Leny opisuje Przemysław Kucharczak.

Dadzą popalić dopalaczom? Tylko w ostatnim miesiącu ponad 300 osób trafiło do szpitali po zażyciu dopalaczy. Dwóch nie udało się uratować. Rząd nęka sprzedawców kontrolami. Czy to wystarczy sprawdzała Joanna Jureczko-Wilk.

Potyczki religijne. Czy w obojętnej religijnie Bułgarii nauka religii w szkołach będzie obowiązkowa? Jest coś na rzeczy, skoro dwa tygodnie temu ulicami Sofii przeszło około 10 tys. osób, domagając się powrotu religii do szkoły. To niezwykłe wydarzenie między innymi dlatego, że zaledwie 4,4 proc. Bułgarów przyznaje się do cotygodniowej obecności na nabożeństwie. Inicjatorem marszu była bułgarska Cerkiew. To też niezwykłe, bo tamtejszy Kościół prawosławny musiał odbudować swoją reputację, nadszarpniętą gorszącymi podziałami z lat 90. minionego stulecia oraz brakiem rozliczeń z czasów współpracy z komunistami. Jeszcze ciekawsze jest to, że pomysł obowiązkowej religii w szkołach popiera postkomunistyczny prezydent. To z kolei element skomplikowanej wewnętrznej gry politycznej. Zresztą, wszystko w tej sprawie jest bardziej skomplikowane – pisze Jacek Dziedzina.

Merengue, cygara i rum. W Dominikanie byłem dwa razy. Dominikana w dwóch odsłonach. Dosłownie. Za pierwszym razem dobre hotele z basenami, palmy, opisywane w przewodnikach zabytki, turyści, stragany z pamiątkami i ciepłe Morze Karaibskie. Za drugim razem widziałem płynące wolno życie obok tego wszystkiego. Doświadczyłem niespotykanej dla mnie wcześniej mieszaniny kolorów, smaków i zapachów na największym miejskim targowisku w Santo Domingo. Byłem przypadkowym świadkiem ślubu w najstarszym w Nowym Świecie murowanym kościele. Odwiedziłem małą manufakturę cygar. A gdy wpadłem w kłopoty, poznałem niezwykłą gościnność i otwartość Dominikańczyków. Dali mi nocleg, żywili i opiekowali się mną, gdy byłem chory – pisze Tomasz Rożek.