Listy na szaniec

Czytelnicy „Gościa” zapewne zapamiętali z tej rozmowy rzadkie dziś połączenie: niekłamane zrozumienie dla polskiej wrażliwości oraz precyzyjnie określone racje żydowskiej strony sporu polsko-izraelskiego. Ten sam dar – bo to w tych kategoriach trzeba traktować – widać w jego książce „Listy do mojego palestyńskiego sąsiada”. Autor przysłał mi ją krótko po naszej rozmowie, jakby na potwierdzenie swojej postawy, w której szukanie dialogu i spotkania jest wymogiem wiary i duchowej dojrzałości, a nie oznaką słabości czy taniego symetryzmu. – Czego Bóg chce od Polaków i Żydów w tym momencie, po wszystkich zranieniach, których oba narody doświadczyły? Dlaczego judaizm i chrześcijaństwo zostawiamy za drzwiami, gdy zaczynamy rozmawiać o historii i relacjach między narodami? – pytał retorycznie w naszej rozmowie. Podobne pytania padają w książce – listach skierowanych do muzułmańskich sąsiadów: „Jestem w swojej pracowni na wprost Twojego wzgórza. Słychać nawoływania muezzina (…). Owijam się białym szalem modlitewnym (…). W swojej bardzo intymnej rozmowie z Bogiem mam nadzieję, że mówię też do Ciebie (…). Różne wysiłki podjęte w dobrej wierze przez dyplomatów nie powiodły się także z tego powodu, że w dużej mierze nie przywiązywali oni wagi do religijnego zaangażowania po obu stronach. Zatem jako osoba wierząca zwracam się do Ciebie jako do osoby wierzącej” – pisze Yossi w pierwszym liście „Dzieli nas mur”.