O, tak

Dwudziesty trzeci stycznia? Dni mijają tak szybko, ani się obejrzysz, a… Właściwie co? W internetach wiadomo, tuż tuż tłusty czwartek. A w życiu, jak to w życiu: zawsze jakiś sprawdzian za rogiem, jakieś rozliczenie, narodziny, śmierć.

Czy my na coś czekamy? Niektórzy chyba tak, niezależnie od liczby lat na karku (czemu właściwie na karku? to przywilej czy brzemię?). Niektórzy chyba tak: czekają aż rozpocznie się to ich właściwe życie. Jest jakiś punkt zerowy oczywiście: zdadzą egzamin, zmienią pracę, zwiążą się albo rozstaną się z kimś. Ważne, że jeszcze nie teraz. Jeszcze nie trzeba się starać. Przynajmniej nie za bardzo. Generalnie, pokażą światu co i jak, tyle tylko, że za jakiś czas.

Tyle że świat nie poczeka. Ludzie wokół się przetasują. Dzieci urosną. Wiatr się zmieni.

*

Inni przeciwnie. Rzucają się we własne i cudze życie jakby jutra miało nie być. Wszystko jest na wczoraj, na przedwczoraj nawet. Czasu zawsze za mało, wrażeń – za mało, życia…

Oni też są jakby nie do końca dzisiaj, z nami. Robota pali im się w rękach, wyprawy ekscytują, projekty, ach, te ich projekty! Tyle tylko, że zazwyczaj nie ma ich tutaj, teraz, z nami.

*

Tak więc dwudziesty trzeci stycznia. Zacznie się i minie. Nie wiadomo jeszcze, co się stanie. Czy tę datę wspomnimy za rok, za dziesięć lat? Zapamiętamy?

Dotykać lekko, opuszkami palców, spotkanych dzisiaj. Ludzi, Boga. Wziąć głęboki oddech. Poczuć. Posmakować. Pracy. Niepokoju. Wytchnienia. Modlitwy. Życia.

Na dziś wystarczy. To, co dostaniemy, na dziś wystarczy.

*

Janusz Szuber, zmarły już sanocki poeta („O, tak”):

Mogłeś. O tak! Przecież wiele mogłeś.
I choć tyle zostało ci odjęte, jednak mogłeś.
I to właśnie się liczy, że mogłeś.
Mimo że potem zostało ci odjęte.
I ta twoja błogosławiona niewiedza,
Kiedy jeszcze mogłeś, niczego nie przeczuwając,
I potem, krok po kroku, kiedy przestawałeś móc.
Więc teraz, mimo wszystko, chwal, tak, bądź wdzięczny, ułóż hymn