Niemetaforycznie

„Zachowujemy się jak człowiek w czasie ulewy, który w domu biega z miską od jednego strumyczka wody do drugiego. Zawczasu obmyśla sposoby, przygotowuje naczynia. A trzeba w końcu wyjść na zewnątrz i naprawić dach. Zmokniemy niewątpliwie. Ale być może – warto”. Moja pierwsza metafora. Może nie pierwsza zresztą, ale jakiś punkt węzłowy we własnej historii na pewno.

Nie wiem nawet, jak opisać ten przebłysk świadomości, że wreszcie coś wiemy. Że dotarło. Że udało się uchwycić coś, co tak długo nam umykało. Ile takich błysków w życiu? Oczywiście, z czasem orientujemy się, że same błyski nie wystarczą, by coś zmienić. Niektóre odkrycia zresztą weryfikuje czas: okazują się nie tak odkrywcze, jak nam się wydawało. Do innych – jakoś nie dorośliśmy. Kołaczą się tylko potem w sercu i głowie, wybudzają w nocy. 
Naprawić dach? Książki są jak naprawiacze dachu. Niektórzy ludzie przy nas są jak naprawiacze dachu. 

*

Biegusiem, biegusiem… Od drogi do przedszkola aż po emeryturę. Nie zwalniamy, jedynie wyłączamy się. Wyleczyć coś? Zaleczyć co najwyżej. Opanowywać objawy na bieżąco, nie pytać o przyczynę. Czuć, że muszę teraz, natychmiast zaradzić – a trzeba przecież wytrzymać to napięcie, cofnąć się.

Trzeba? Można? Może tylko ostrożne: „a gdyby tak…” musi nam wystarczyć. Może spojrzenia, muśnięcia też są jakimś sposobem stanięcia w prawdzie. Nie wymagać od siebie zbyt wiele i nie uchylać się od odpowiedzialności – dwie strony tej samej monety, sztuka przetrwania i wytrwania jednocześnie.

*

Wstanie z łóżka bez planu. Wcisnięcie „off” tylko dlatego, że czas się skończył, nie zadanie. Mamrotanie pod nosem psalmu 44: „Swój lud sprzedałeś za bezcen i niewiele zyskałeś na tej sprzedaży” (jak już narzekać, to przed Najważniejszym). Śmiech. Oddychanie. Śmiech. Nasze sposoby na rzeczywistość. Bo życie niesie nas przecież, czy tego chcemy, czy nie.