Second Life?

 

Ta historia przypomniała mi się, gdy wziąłem do ręki dzisiejszego „Gościa Niedzielnego”. Klimat się nam ociepla czy nie? Jaki jest rzeczywisty wpływ człowieka na te zmiany? Odpowiedzi na te i podobne pytania szukał Tomasz Rożek. Między innymi w rozmowie z Ewą Stepan, koordynatorem programu Klimat i Energia w Centrum Stosunków Międzynarodowych. Na zarzut dziennikarza, że przecież wpływ działalności człowieka na ocieplanie się klimatu nie został udowodniony Pani Koordynator stwierdza: „Powinniśmy dostrzec, że skoro istnieje zagrożenie związane ze zmianami klimatu, chociaż do końca nieudowodnione, to warto podjąć ryzyko finansowe dla zabezpieczenia. Postęp techniczny, cywilizacyjny wymaga nakładów, a przy okazji możemy wiele uratować. Koszty zaniechania mogą być znacznie wyższe”. Czyli – jak rozumiem – nieważne, czy działalność człowieka ma wpływ na te zmiany, czy nie, trzeba dostosować się do świata, który narzuca ograniczenia i pozwala handlować limitami emisji CO2. A ja za tą prostą decyzją widzę tragedie ludzi zwalnianych z pracy, głodne dzieci, płaczące matki. Nie, nie w sytej Europie i Ameryce. W krajach biednych, których rozwój dziś może być hamowany dla zabezpieczenia się przed czymś, co być może nie istnieje. Albo – dokładniej, co jest faktem, ale na co ludzkość i tak nie ma wpływu. Czy to nie absurd? Czy jeśli pewnego dnia jakiś naukowiec powie, że grozi nam inwazja kosmitów, zaczniemy bez sprawdzenia jego tezy budować kosztowne urządzenia – najlepiej zamawiane w firmie współpracującej z owym naukowcem – mające unieszkodliwić agresorów?

 

Czy rzeczywiście żyjemy w epoce hołdującej nauce, czy najciemniejszym z ciemnych okresie wszędobylskich zabobonów. Bo przesądów, którymi decydenci każą się nam kierować, jest cała masa. Wystarczy przyjrzeć się dyskusjom bioetycznym czy niektórym tezom dotyczącym dyskryminacji i równouprawnienia. Czy naprawdę rozum i doświadczenie nauk przyrodniczych na początku XXI wieku zupełnie przestały się liczyć?