30 mln rupii za godność "biskupią"

„Katolikos [zwierzchnik] naszego Kościoła jest całkowicie kontrolowany przez klikę, która utrzymuje związki z mafią” – stwierdził hierarcha, który w chwili sakry w lutym 2009 był najmłodszym biskupem w swoim Kościele. Miał przy tym zapłacić łapówkę katolikosowi Baseliosowi Thomasowi Paulose II. „Chciałem przejrzystości w publicznym życiu Kościoła, ale wielu przywódców kościelnych tego nie chce” – wyjaśnił bp Kuriakose Mar Cleemis.

Oskarżenia te odrzucił Synod Kościoła z udziałem 19 biskupów pod kierunkiem katolikosa. Sekretarz tego gremium bp Joseph Mar Gregorios stwierdził, że wypowiedzi bp. Cleemisa „były nieodpowiedzialne i zasiały zamęt wśród wiernych”. „Zawiesiliśmy go w czynnościach biskupich i kapłańskich oraz powołaliśmy siedmioosobową komisję w celu wyjaśnienia tych zarzutów” – dodał sekretarz Synodu. Zapowiedział też podjęcie innych działań przeciw byłemu ordynariuszowi Idukki.

Jednocześnie wysunięte przezeń zarzuty poparł były biskup Malabaru – Yuhanon Mar Philoxenos.

Syryjski Jakobicki Prawosławny Kościół Wschodu, zwany również Syryjskim Prawosławnym Kościołem Malankarskim z siedzibą w Kottayam w południowoindyjskim stanie Kerala, sięga korzeniami pierwszych wieków chrześcijaństwa. Za swego założyciela uważa św. Tomasza Apostoła, toteż tamtejsi wierni są często nazywani chrześcijanami św. Tomasza. Na czele Kościoła stoi od 2 lat 65-letni obecnie katolikos Wschodu – Moran Baselios Mar Thoma Paulose II.

Kościół ten należy do antiocheńskiej tradycji liturgicznej i teologicznej i historycznie jest związany z Syryjskim Powszechnym Kościołem Prawosławnym z siedzibą w Damaszku. Obecnie jest jednak całkowicie od niego niezależny i uznaje jedynie jego prymat honorowy. Głową tego Kościoła jest od 14 września 1980 syryjski prawosławny patriarcha Antiochii i całego Wschodu 79-letni obecnie Ignatius Zakka I Iwas.

Wbrew swoim nazwom oba te Kościoły nie należą do światowej rodziny prawosławnej, ale wraz z Kościołami ormiańskim, koptyjskim i etiopskim tworzą tzw. niechalcedoński nurt chrześcijaństwa. Określenie to wzięło się stąd, że nie przyjęły one – z różnych powodów – orzeczeń Soboru Chalcedońskiego z 451, na którym m.in. potępiono monofizytyzm, czyli pogląd o istnieniu w Chrystusie tylko jednej natury – boskiej, podczas gdy pogląd prawowierny mówi o dwóch naturach: boskiej i ludzkiej.

W ostatnich latach przedstawiciele tych Kościołów wielokrotnie wyjaśniali, że podzielają naukę o dwóch naturach, niemniej jednak istnieją jeszcze inne różnice teologiczne między tymi wyznaniami a prawosławiem, toteż termin „Kościoły niechalcedońskie” nadal się utrzymuje.