Kolonia 2005: Przemówienie Benedykta XVI w synagodze kolońskiej

Wspominam w związku z tym szereg deklaracji Niemieckiej Konferencji Biskupiej i szlachetną działalność "Kolońskiego Stowarzyszenia na rzecz Współpracy Chrześcijańsko-Żydowskiej", które przyczyniły się do tego, aby gmina żydowska, począwszy od roku 1945, mogła znów czuć się "u siebie w domu" tutaj, w Kolonii i na nowo zaczęła współdziałać ze wspólnotami chrześcijańskimi. Wiele jednak jest jeszcze do zrobienia. Musimy bardziej i lepiej poznać się wzajemnie. Dlatego zachęcam do szczerego i ufnego dialogu między Żydami a chrześcijanami: tylko w ten sposób da się osiągnąć możliwe do przyjęcia dla obu stron interpretację kwestii historycznych, będących jeszcze przedmiotem dyskusji, przede wszystkim zaś uczynić krok naprzód w ocenie, z teologicznego punktu widzenia, stosunków między judaizmem a chrześcijaństwem. Dialog ten, jeśli ma być szczery, nie może przemilczać istniejących różnic ani ich pomniejszać: również w tym, co ze względu na nasze głębokie przekonanie wiary różni nas między sobą, a zwłaszcza w tym, musimy darzyć się wzajemnym szacunkiem. I wreszcie nie powinniśmy spoglądać wyłącznie wstecz, w przeszłość, ale też patrzeć przed siebie, ku zadaniom dnia dzisiejszego i jutra. Nasze bogate dziedzictwo wspólne i nasze braterskie stosunki, oparte na rosnącym zaufaniu, zobowiązują nas do jeszcze bardziej zgodnego wspólnego świadectwa i do praktycznej współpracy na rzecz obrony i promocji praw człowieka i świętości życia ludzkiego, wartości rodziny, sprawiedliwości społecznej i pokoju na świecie. Dekalog (por. Wj 20; Pwt 5) jest naszym wspólnym dziedzictwem i zobowiązaniem. Dziesięcioro przykazań nie jest ciężarem, lecz wskazaniem drogi ku pełni życia. Są tym zwłaszcza dla młodzieży, którą spotykam w tych dniach i którą noszę w sercu. Pragnę, aby potrafiła ona rozpoznać w Dekalogu lampę towarzyszącą jej krokom i światło na swej drodze (por. Ps 119 [118], 105). Na dorosłych ciąży odpowiedzialność przekazania młodym pochodni nadziei, którą Bóg powierzył zarówno Żydom, jak i chrześcijanom, aby "nigdy więcej" nie zapanowały siły zła a przyszłe pokolenia, z Bożą pomocą, mogły budować świat bardziej sprawiedliwy i pokojowy, w którym wszyscy ludzie mieliby jednakowe prawo obywatelstwa. Kończę słowami Psalmu 29, które są życzeniem a jednocześnie modlitwą: "Niech Pan da siłę swojemu ludowi, niech Pan błogosławi swój lud, darząc go pokojem".