Bez żadnej mojej zasługi

To nie ja zrobiłem Bogu łaskę. To On obdarzył mnie łaską. Bez żadnej mojej zasługi. Jezus wydał się w moje ręce. Kapłaństwo to niesamowita bliskość, intymność i zaufanie. Podczas Mszy wypowiadam słowa: „Bierzcie i jedzcie to jest ciało moje”. Podczas Chrztu mówię: „ja Ciebie chrzczę”. Podczas spowiedzi powtarzam: „ja odpuszczam tobie grzechy”. Ja, w imię Jezusa. In persona Christi.

Nieraz czuję się słaby i bezradny wobec ludzkiego cierpienia, zniewolenia, zagubienia... Ale właśnie wtedy najbardziej widzę sens i moc kapłaństwa. Moje ręce nie są puste. Trzymam w nich Boga. Przekazuję ludziom Chrystusa. Daję Klucz do zrozumienia człowieka, wolność od grzechu oraz śmierci i wieczne życie Boga.

Na nas, duchownych, spoczywa szczególna odpowiedzialność za Kościół, który od wewnątrz jest duchową rodziną, a od zewnątrz przypomina obóz wojskowy. To zadanie wymaga rodzicielskiej delikatności i żołnierskiej wytrwałości. To wezwanie do opieki i walki, do ofiary i cierpienia. W ten sposób jako celibatariusz realizuję duchowe ojcostwo.

Dałem słowo Jezusowi i Kościołowi. Świadomie i dobrowolnie. Nikt mnie do niczego nie zmuszał. Przysięgałem publicznie, w katedrze pełnej ludzi. Jasne, raz wybrawszy, codziennie wybierać muszę. Dzień po dniu biję się o wierność. Dorastam do decyzji, którą podjąłem. Do pięknej miłości.

Jestem człowiekiem, nie aniołem. To nie powód do usprawiedliwienia, ale wezwanie do nawrócenia. Jak każdy przeżywam mniejsze lub większe trudności i upadki. Nie zamykam oczu na słabość i grzech, swoją i innych. Ale wiem, że nie jestem sam. Mam szerokie kapłańskie plecy. Są ludzie, którzy codziennie modlą się za mnie. O moją wierność i świętość. Jestem szczęśliwy, tzn. na swoim miejscu. Tam, gdzie postawił mnie Bóg.