Czworo nowych świętych

Biogramy nowych świętych: Maria De Mattias (4 II 1805-20 VIII 1866) - Włoszka, dziewica, założycielka Zgromadzenia Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa, katechetka; celem jej życia było "sprawianie przyjemności Bogu" i pomaganie "drogiemu bliźniemu". Urodziła się w Vallecorsa (prowincja Frosinone, na płd. wsch. od Rzymu) w zamożnej i głęboko religijnej rodzinie. Chociaż w tamtych czasach kobiety w praktyce nie mogły zdobywać wykształcenia, to jednak głównie dzięki rozmowom z ojcem zdobyła ogólną wiedzę oraz poznała i pogłębiła swoją wiarę. Zainteresowała się zwłaszcza Pismem Świętym i opisywanymi tam wydarzeniami i pod wpływem tych lektur pokochała Jezusa i zapragnęła poświęcić Mu swoje życie. Jej dzieciństwo przebiegało w warunkach "rozkwitu" krwawych walk i prawa vendetty między rodami. Mała dziewczynka już od najmłodszych lat zetknęła się z bezsensownym przelewem krwi sąsiedzkiej. Początkowo nie miało to większego wpływu na jej postawę życiową i, podobnie jak większość jej rówieśnic, lubiła się stroić i bawić, ale w wieku 16-17 lat zaczęła coraz częściej zastanawiać się nad sensem i celem życia. Szczególne znaczenie miało tu poznanie w 1822 św. Kaspra del Bufalo (1786-1837) - wielkiego czciciela i propagatora kultu Najświętszej Krwi Jezusa. Odtąd przez wiele lat nieustannie głosiła wszystkim, z kim się zetknęła, prawdę o odkupieńczej i zbawczej sile Najświętszej Krwi Chrystusa. Jej kierownikiem duchowym został wówczas bliski współpracownik św. Kaspra - ks. Giovanni Merlini (1795-1873) i pod jego wpływem założyła 4 marca 1834 w Acuto koło Rzymu Zgromadzenie Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa. Na prośbę biskupa diecezji Anagni otworzyła szkołę dla dziewcząt, sama się przy tym ucząc pisania i czytania. W swej placówce gromadziła rodziców i młodzież, aby ich katechizować. Wkrótce sława młodej jeszcze kaznodziejki i katechetki wykroczyła daleko poza rodzinne strony, ściągając do niej licznych pielgrzymów i poszukujących. Jeszcze za swego życia Maria zdążyła założyć prawie 70 domów, i to nie tylko we Włoszech, ale także w Niemczech i Anglii; w samej Italii większość placówek zgromadzenia powstała w małych zagubionych wioskach w środkowej części kraju, a także - na życzenie Piusa IX - w Rzymie. Jak sama mawiała, celem jej życia było "pragnienie sprawiania przyjemności Bogu", oraz pomaganie "drogiemu bliźniemu", aby mógł poznać tajemnicę miłości Boga do całej ludzkości, a wszystko to ze świadomością głębokiej jedności z Kościołem lokalnym i powszechnym. Zmarła w opinii świętości w Rzymie, a na życzenie i polecenie Piusa IX pochowano ją na cmentarzu Verano, gdzie Papież sam wybrał jej miejsce na grób i polecił zrobić rzeźbę wyobrażającą wizję proroka Ezechiela: "ossa aride, audite verbum Domini" (suche kości, słuchajcie słowa Pańskiego). Błogosławioną ogłosił ją 1 października 1950 Pius XII. Wirginia Centurione, po mężu Bracelli (2 IV 1587-15 XII 1651) - Włoszka, wdowa, założycielka Instytutu i Zgromadzenia Najświętszej Maryi Panny z Przytułku, niezwykle wrażliwa na potrzeby ludzi chorych, cierpiących i ubogich. Urodziła się w Genui w zamożnej rodzinie arystokratycznej: jej ojciec był przez pewien czas miejscowym dożą. Matka, która dała jej podstawy wychowania religijnego, cieszyła się w mieście sławą "Świętej Pani". Wirginię wychowywał także kapelan domu, który pogłębił jej życie duchowe, rozbudzając w niej powołanie do życia zakonnego. Nie od razu jednak mogła spełnić to pragnienie, gdyż - posłuszna woli ojca, w wieku niespełna 16 lat wyszła za jedynego dziedzica szlacheckiego rodu Gaspare Grimaldiego Bracellego, znanego w okolicy z hulaszczego trybu życia i z zamiłowania do hazardu. Mieli dwie córki. Mąż przyszłej świętej zmarł przedwcześnie w 1607 (po 5 latach małżeństwa). Owdowiawszy w wieku 20 lat Wirginia ślubowała dozgonną czystość, zamieszkała z teściową, zajęła się wychowaniem córek i zarządzaniem dobrami rodowymi, nie zaniedbując przy tym modlitwy i dzieł miłosierdzia. Zaczęło wówczas dojrzewać w niej przekonanie, że powinna się poświęcić ubogim i nieszczęśliwym. Chociaż ojciec bardzo kontrolował jej działania, utrudniając jej zwłaszcza materialne wspieranie biednych, na różne sposoby pomagała im osobiście lub poprzez instytucje dobroczynne. Jednocześnie dbała o odpowiednie wychowanie swych dzieci, które później założyły własne rodziny. Gdy została sama, poświęciła się już całkowicie potrzebującym - porzuconym dzieciom, starcom, chorym i innym nieszczęśliwym ludziom. W latach dwudziestych XVII w. Republika Liguryjska (której stolicą była Genua) i Księstwo Sabaudii toczyły ze sobą niszczycielską wojnę, powodującą liczne ofiary wśród ludzi. Wirginia starała się, na miarę swych sił, pomagać im, m.in. w 1625 przyjęła do swego domu 15 dziewcząt, chroniąc je przed głodem i upadkiem moralnym. Później liczba korzystających z jej pomocy wzrosła, wraz z napływem do Genui uchodźców z okolic. Ona sama zaczęła szukać w mieście biednych i cierpiących. Postanowiła wówczas utworzyć zgromadzenie zakonne, które w sposób zorganizowany zajęłoby się potrzebującymi. Powołała wtedy do życia wspólnotę Stu Pań Miłosierdzia-Opiekunek Ubogich Jezusa Chrystusa, które we współpracy z podobną organizacją, tyle że miejską - Ośmiu Pań Miłosierdzia poznawały potrzeby ludzi, zwłaszcza tych, którym ambicja nie pozwalała przyznać się do ubóstwa. Wielkim wyzwaniem dla niej i współdziałających z nią kobiet były lata 1629-30, gdy miasto ogarnęły zaraza i wielki głód. Próbując jak najlepiej odpowiedzieć na potrzeby tego czasu założyła 13 kwietnia 1631 w opuszczonym klasztorze na Górze Kalwarii koło Genui Zgromadzenie Najświętszej Maryi Panny z Przytułku, które po 3 latach obejmowało opieką prawie 300 opuszczonych lub porzuconych dziewcząt. 13 grudnia 1635 zatwierdził je Senat Republiki Genueńskiej. Według reguły, napisanej przez założycielkę w latach 1644-50, nowa wspólnota zakonna stanowi jeden Instytut Maryi z Przytułku, kierowany i zarządzany przez protektorów, czyli miejscową szlachtę, powoływaną przez Senat. W ramach zgromadzenia są siostry habitowe i bezhabitowe (bez ślubów), wszystkie jednak są zobowiązane do życia w posłuszeństwie i ubóstwie oraz do pracy i modlitwy. Z czasem z Instytutu wyłoniły się dwa zgromadzenia: Sióstr i Córek Matki Bożej z Przytułku na Górze Kalwarii. Chociaż to wdowa Bracelli założyła Instytut, w rzeczywistości o wszystkim decydowali protektorzy, a ona sama całkowicie była im posłuszna. Spełniała też wszystkie, najbardziej nawet upokarzające i uciążliwe czynności przy chorych. Jej zgromadzenie zapoczątkowało regularną akcję społeczną w mieście: leczono chorych, ci, którzy byli w stanie, mieli obowiązek wykonywania różnych prac na rzecz najbardziej potrzebujących, kobiety uczyły się tkactwa, dzieci chodziły do szkół. Jednocześnie w miarę wzrastania zadań ubywało pań chętnych do posług, zaś Wirginia zaś w coraz mniejszym stopniu mogła kierować swym dziełem. Nie załamała się jednak, a nawet jakby zyskiwała coraz więcej sił duchowych. Już w 1637 dzięki jej zabiegom Republika Genueńska obrała sobie Maryję Pannę za patronkę, w 5 lat później, również w dużym stopniu dzięki niej miejscowy arcybiskup wprowadził nabożeństwo 40-godzinne, a w 1643 zaczęto w mieście głosić misje ludowe. Potrafiła też przeciwstawić się częstym, krwawym i bezsensownym wojnom między miejscowymi rodami szlacheckimi, podkreślając jednocześnie siłę i wartość pojednania i przebaczenia. W 1647 zdołała pogodzić ze sobą kurię arcybiskupią i władze republiki, współzawodniczące ze sobą o wpływy w społeczeństwie. Chętnie służyła wszystkim, którzy ją o to prosili, nie zaniedbując najuboższych i najbardziej potrzebujących. Doświadczała przy tym licznych wizji, rozmów wewnętrznych i innych darów mistycznych. Gdy zmarła, całe miasto pogrążyło się w żałobie. Na ołtarze wyniósł ją 22 września 1985 Jan Paweł II podczas pobytu w Genui. Dalsze biogramy na następnej stronie