Deklaracja Krakowska o Traktacie Konstytucyjnym

Deklaracja Krakowska

My, przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego, reprezentujący wiele krajów, kościołów, instytucji i organizacji, które wyrażają pluralizm Europy, zjednoczeni poprzez wiarę w Chrystusa, spotykając się na drugim Spotkaniu Plenarnym Konwentu Chrześcijan dla Europy, wyrażamy: 1. Nasze poparcie dla poszerzenia Unii Europejskiej o dziesięć nowych krajów członkowskich. Ten fakt stanowi historyczną reunifikację Europy i zmierzch podziału narzuconego przez dyktaturę ideologii. Równocześnie uznajemy, że przyszły Traktat Konstytucyjny będzie ważnym krokiem ku rzeczywistej unii politycznej, dzięki której Europa będzie mogła mówić jednym głosem w tych sprawach, które jej podlegają. Stanie się, jako instytucja, rzeczywistością bliższą i bardziej zrozumiałą dla obywateli. 2. Aby tak się stało jest potrzebna A/ zasada pomocniczości, będąca wyrazem społecznej płaszczyzny wolności osobistej. Ta zasada została rozwinięta w sposób niewystarczający i niesatysfakcjonujący a rola społeczeństwa obywatelskiego w konstrukcji europejskiej po raz kolejny została zmarginalizowana. Podkreślamy że dopóty, dopóki Europa będzie tylko konstrukcją składającą się z państw i wielką organizacją biurokratyczną, w której nie zaistnieje zrąb rzeczywiście europejski wyrażający w sposób bezpośredni społeczeństwo Europy, Unia będzie słaba i wewnętrznie sprzeczna, B/ Wymagamy od Traktatu Konstytucjonalnego bardziej zdecydowanego i konkretnego zaangażowania w walkę z ubóstwem w krajach członkowskich i przyjęcie bardziej sprecyzowanych postanowień w kwestii solidarności międzynarodowej. C/ Traktat nie podejmuje żadnego zdecydowanego zobowiązania o charakterze europejskim w obronie życia w całej jego pełni, od momentu poczęcia aż do śmierci naturalnej, ani co do manipulacji technicznej i prawnej godności ludzkiej. 3. Niemniej jednak uważamy, że najpoważniejszym mankamentem jest trwające do dziś całkowite pominięcie odwołania do elementu chrześcijańskiego. Odmowa tego zapisu sama w sobie jest poważnym problemem, ale bardziej jeszcze ze względu na czynniki, na które wskazuje i których jest konsekwencją. Nie ma bowiem żadnego obiektywnego powodu, żeby nie wymienić w preambule konstytucyjnej źródeł, na których bazuje i z których czerpie swój sens tekst traktatu konstytucyjnego a także, które definiują elementy tożsamości europejskiej. Chrześcijaństwo odegrało zasadniczą rolę w kształtowaniu się naszej wspólnej kultury i moralności przez wieki i jego obecność nie zaniknęła od tego czasu aż do dzisiaj, czego wyrazistym dowodem jest chociażby fakt, że niemal wszyscy Ojcowie Założyciele, twórcy jedności europejskiej, jak Schuman, Monnet, Adenauer, De Gasperi byli politykami chrześcijańskimi. Wizja chrześcijańska nie jest wykluczająca lecz integrująca, nie odrzuca innych rzeczywistych punktów odniesienia i oznacza historyczną okazję do przezwyciężenia otwartego nadal konfliktu między laicyzmem i chrześcijaństwem. W ten sposób stałoby się możliwe zamanifestowanie wobec całego świata, ze wierność swoim przekonaniom oznacza w konsekwencji szacunek wobec przekonań drugiej osoby. 4. Uważamy, że rozpoczynający się proces inkorporacji nowych państw członkowskich powinien odbywać się przy uwzględnieniu kryteriów rzeczywistej solidarności, bez narzucania postaw hegemonistycznych ze względu na większe znaczenie ekonomiczne, natomiast szukając słusznego podziału siły decyzyjnej, który z jednej strony, pozwoliłby państwom członkowskim czuć, że są odpowiednio reprezentowane a z drugiej strony pogłębiać i czynić skuteczniejszymi mechanizmy podejmowania decyzji unijnych. Mamy świadomość trudności pogodzenia ze sobą tych dwóch warunków, niemniej jednak jesteśmy przekonani, że to będzie możliwe, jeśli ten proces będzie realizowany z perspektywy wspólnego dobra osoby ludzkiej. 5. Uznajemy za kwestię priorytetową ze względu na jedność rzeczywistości europejskiej, skuteczne zaangażowanie i niezbędną pomoc na rzecz integracji Bułgarii, Chorwacji i Rumunii oraz pozostałych krajów, których przyjęcie do Unii nie zostało jeszcze nawet wpisane do formalnego kalendarza jak Ukraina oraz kraje południowoeuropejskie (Serbia, Bośnia-Hercegowina, Macedonia, Albania) jako kroki poprzedzające refleksje nad dalszymi poszerzeniami. Także uważamy za niezbędne zawarcie szerszych i lepszych umów jako podstawy do współpracy z Rosją, której kultura i historia są także częścią rzeczywistości europejskiej, w perspektywie przyszłego, bardziej zdecydowanego spotkania.