Audiencja środowa: Pozdrowienie dla Jerozolimy

Zgromadziła ona ok. 50 tys. pątników z całego świata, w tym 1,5 tysiąca Polaków. Było to kolejne nauczanie papieskie z rozpoczętego jeszcze przez Jana Pawła II rok temu cyklu rozważań o miejscu Nieszporów w Liturgii Godzin Kościoła. Po wygłoszeniu katechezy i streszczeniu jej w kilku językach Ojciec Święty pozdrowił przybyłych pielgrzymów, m.in. z Polski, odmówił z nimi Modlitwę Pańską i udzielił wszystkim błogosławieństwa apostolskiego. Wcześniej ks. prał. Paweł Ptasznik z watykańskiego Sekretariatu Stanu odczytał polskie streszczenie przemówienia papieskiego: "Psalm, który dzisiaj rozważamy, jest hymnem na cześć Jerozolimy, miasta, którego centrum stanowiła Świątynia, uznawana przez prawo Izraela za jedyne doskonałe sanktuarium Bożej obecności. Jest to miasto gęsto i ściśle zabudowane, symbol bezpieczeństwa i trwałości. W nim znajdują się trony sędziowskie króla Dawida, jeszcze jeden znak obecności Boga. Psalmista wyraża radość, jaką odczuwa pielgrzym najpierw, gdy podejmuje zaproszenie, by wstąpił do domu Pana, i potem, gdy zachwycony staje u bram miasta. Psalm kończy się życzeniem pokoju «szalom», które nawiązuje do hebrajskiej nazwy Jerozolimy «Jeruszalajim» - «miasto pokoju». Jest to prorockie życzenie, wybiegające ku czasom mesjańskim". Następnie Papież powiedział po polsku: "Serdecznie witam wszystkich Polaków. Dzisiaj w Polsce jest obchodzone wspomnienie liturgiczne bł. Jana Beyzyma, misjonarza na Madagaskarze, który z miłości do Chrystusa poświęcił swoje życie trędowatym. Za jego wstawiennictwem prośmy Boga o nowe powołania misyjne. Niech Bóg wam błogosławi. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!" Publikujemy cały tekst przemówienia Ojca Świętego: 1. Kantyk, którego przed chwilą wysłuchaliśmy i który smakowaliśmy niczym modlitwę, to jedna z najpiękniejszych i najżarliwszych pieśni stopni. To Psalm 122 (121), żywa i czynna celebracja w Jerozolimie, świętym mieście, do którego podążają pielgrzymi. Istotnie, już na samym początku zlewają się dwa momenty, które przeżywa wierny: dzień, w którym przyjął zaproszenie, by "pójść do domu Pańskiego" (w. 1) i dzień radosnego dotarcia do "bram" Jeruzalem (por. w. 2); teraz stąpa wreszcie po tej świętej i umiłowanej ziemi. Wtedy właśnie na usta ciśnie się radosna pieśń ku czci Syjonu, widzianego w całym jego głębokim znaczeniu duchowym. 2. Jako miasto "gęsto i ściśle zabudowane" (w. 3), symbol bezpieczeństwa i trwałości, Jerozolima jest sercem jedności dwunastu plemion Izraela, które zbiegają się w niej jako w centrum ich wiary i kultu. Tam bowiem wstępują one, "aby wielbić imię Pańskie" (w. 4), w miejscu, które "prawo Izraela" (Pwt 12, 13-14; 16,16) ustanowiło jako jedyne prawowite i doskonałe sanktuarium. W Jerozolimie znajduje się też inna znacząca rzeczywistość, będąca również znakiem obecności Boga w Izraelu: są to "trony domu Dawida" (por. Ps 122 [121], 5), czyli panuje tam dynasta Dawidowa - wyraz Bożego działania w historii, wybiegająca do czasów mesjańskich (2 Sm 7, 8-16). 3. "Trony domu Dawida" zwane są jednocześnie "tronami sędziowskimi" (por. Ps 122 [121], 5), król bowiem był także najwyższym sędzią. Tak więc Jerozolima, stolica polityczna, była także siedzibą sądu najwyższego, który jako ostatnia instancja rozstrzygał spory: w ten sposób wychodząc z Syjonu, pielgrzymi żydowscy powracali do swych miejscowości sprawiedliwsi i pokojowo usposobieni.