Abp Gądecki: Co powinni dziennikarze

Grzechem jest również ironia, „która zmierza do poniżenia kogoś przez ośmieszanie w sposób nieprzychylny pewnego aspektu jego postępowania” (KKK 2481), jak również kpina i ośmieszanie. Trzeba nieraz zamilknąć i nie odzywać się, aby nie ranić drugiego człowieka i nie zniechęcać do dobra swoimi uwagami drugiego człowieka. Zbędne jest wypowiadanie swojego zdania na jakiś temat, jeśli nie wyniknie z tego żadne dobro, a jedynie wywoła to kłótnię lub sprawi bliźniemu przykrość. KONIECZNOŚĆ NAPRAWIENIA KRZYWD WYRZĄDZONYCH SŁOWEM Trzeba koniecznie pamiętać także o tym, że miłość nakazuje naprawić krzywdy wyrządzone językiem i piórem. Szczególnie domaga się odwołania oszczerstw i fałszywych oskarżeń. „Wszelkie wykroczenie przeciw sprawiedliwości i prawdzie nakłada obowiązek naprawienia krzywd, nawet jeśli jego sprawca otrzymał przebaczenie. Jeśli jest rzeczą niemożliwą naprawienie szkody publicznie, należy to zrobić w sposób ukryty; jeśli ten, kto doznał krzywdy, nie może zostać wynagrodzony bezpośrednio, powinien otrzymać zadośćuczynienie moralne w imię miłości. Obowiązek naprawienia krzywd dotyczy również przewinień popełnionych wobec dobrego imienia drugiego człowieka. Naprawienie krzywd - moralne, a niekiedy materialne - powinno być ocenione na miarę wyrządzonej szkody. Jest ono obowiązkiem sumienia” (KKK 2487). Dwa tysiące lat temu Święty Paweł przestrzegał: „Wy zatem, bracia, powołani zostaliście do wolności. Tylko nie bierzcie tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału, wręcz przeciwnie, miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie! Bo całe Prawo wypełnia się w tym jednym nakazie: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (Ga 5,13-14). KOMUNIKOWANIE DAWANIEM SIEBIE W Chrystusie spotykają się prawda i miłość. W miarę naszego zbliżania się do Niego, także w życiu pracownika mediów prawda i miłość stapiają się ze sobą. Miłość bez prawdy byłaby ślepa. Prawda bez miłości jest niczym „cymbał brzmiący” (1 Kor 13,1). Dlatego dzisiaj, gdy informacja nabrała prawdziwie planetarnego charakteru, tym bardziej winniśmy starać się wnikać w posłannictwo anioła, który przyniósł światu Dobrą Nowinę („Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. Lecz anioł rzekł do nich: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. ” - Łk 2, 9-11). Tym bardziej winniśmy starać się zrozumieć, że komunikowanie to coś więcej niż przekazywanie zwykłych informacji. Komunikowanie - jak w wypadku Zbawiciela - to nic innego jak wydawanie siebie z miłości dla drugich (por. Papieska Rada ds. Środków Społecznego Przekazu, Communio et progressio, 11). Wydawanie siebie samego dla drugiego człowieka, który dzięki memu słowu będzie nie tylko lepiej lub gorzej poinformowany, ale stanie się bogatszy albo uboższy, lepszy lub gorszy. Niech na tej drodze wspomaga każdego z Was Maryja, która usłyszała od archanioła Gabriela słowo Dobrej Nowiny. Niech w trudnej sztuce komunikowania dopomaga Wam święty Franciszek Salezy, Wasz patron. Z serca Wam błogosławię + Stanisław Gądecki Arcybiskup Metropolita Poznański Poznań, 24 stycznia 2006 roku, w święto św. Franciszka Salezego