Watykan: Wyzwania współczesności w centrum orędzia do muzułmanów

Poniżej poblikujemy pełny tekst orędzia: PAPIESKA RADA DS. DIALOGU MIĘDZYRELIGIJNEGO Chrześcijanie i muzułmanie w ufnym dialogu by razem odpowiadać na wyzwania naszego świata ORĘDZIE NA ZAKOŃCZENIE RAMADANU ‛Id al.-Fitr 1427 Hidżry / 2006 A.D. Watykan Drodzy Przyjaciele Muzułmanie! 1. Ogromnie się cieszę, mogąc Wam przesłać to orędzie po raz pierwszy jako przewodniczący Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego i przekazać Wam jej najlepsze życzenia z okazji święta kończącego miesiąc postu Ramadan. Życzę Wam pokoju, pogody i radości w Waszych sercach, Waszych domach i Waszych krajach. Niniejsze życzenia są echem tych, które Jego Świątobliwość Papież Benedykt XVI złożył osobiście na początku Ramadanu dyplomatom krajów o większości muzułmańskiej akredytowanym przy Stolicy Apostolskiej, innym krajom członkowskim i obserwatorom Organizacji Konferencji Islamskiej oraz przedstawicielom wspólnot muzułmańskich we Włoszech. 2. Dobrze jest móc dzielić z Wami ten znaczący moment w ramach naszych relacji dialogu. Również szczególne okoliczności, wobec których nie tak dawno razem stanęliśmy, ukazują, że jeśli droga autentycznego dialogu może być czasem uciążliwa, to staje się on bardziej niż kiedykolwiek konieczny. 3. Miesiąc Ramadan, który dopiero co przeżywaliście, był także czasem modlitwy i refleksji nad trudną sytuacją, w jakiej znajduje się nasz świat. Choć widzimy to, co jest dobre, i dziękujemy za to Panu, nie sposób nie dostrzec poważnych problemów, jakie ciążą na naszej epoce: niesprawiedliwości, ubóstwa, napięć i konfliktów wewnątrz różnych krajów, ale również pomiędzy nimi. Przemoc i terroryzm stanowią szczególnie bolesną plagę. Ileż istnień ludzkich zniszczono, ileż kobiet owdowiało, ileż dzieci utraciło rodziców, zostając sierotami… Jak wielu mężczyzn i kobiet zranionych jest na ciele i na duszy albo doznaje braków… Jak często w ciągu kilku minut niszczy się to, co budowano przez lata, nieraz za cenę wielu wyrzeczeń i niezmiernych kosztów! 4. Czyż jako chrześcijanie i muzułmanie nie jesteśmy pierwszymi powołanymi do tego, by wnosić nasz specyficzny wkład w opanowanie tej poważnej sytuacji i rozwiązanie tych złożonych problemów? W grę wchodzi tu prawdopodobnie wiarygodność samych religii, ale też zwierzchników religijnych i wszystkich wierzących. Jeżeli nie zachowamy naszego miejsca jako wierzący, wielu pytać będzie, czy religie są użyteczne i czy jesteśmy konsekwentni jako mężczyźni i kobiety oddający cześć Bogu.