"Pedofilia a kapłani" - to tytuł dossier autorstwa ks. prałata Raffaello
Martinellego z Kongregacji Nauki Wiary oraz rektora Międzynarodowego Kolegium
Kościelnego św. Karola w Rzymie.
W nowym ustawodawstwie z 2001 tajemnica (procesowa) dotyczy nie tylko procesów o nadużycia seksualne, ale także przestępstw przeciw Eucharystii i przeciw sakramentowi pokuty. W Liście potwierdzono tajemnicę papieską, ale bez określania jakiejś kary za jej złamanie, nawet gdy chodzi o tajemnicę, która wiąże sumienie mocniej niż normalna tajemnica. W tym wypadku sens tajemnicy polega na jak największym chronieniu i trosce:
o dobre imię podejrzanego, który aż do skazania uważany jest za niewinnego;
o prawo do powściągliwości ofiar i świadków;
o swobodę przełożonego, który winien sądzić w sposób wolny, bez podejrzeń, że jest poddany jakimkolwiek naciskom.
Należy również wziąć pod uwagę, że "uznając prawo do należytej wolności informacji, nie można przyzwalać na to, aby zło moralne stawało się okazją do sensacyjności" (JAN PAWEŁ II, Przemówienie do biskupów amerykańskich). Nie zapominajmy wreszcie, że tajemnica ma na celu także zachowanie godności zainteresowanych osób: nieraz osoby oskarżane zostawały uznawane za niewinne już i przede wszystkim na etapie dochodzeniowym.
Jak oceniać świadectwa składane przez ofiary czynów pedofilii?
W tej sprawie stwierdzono, że
świadectwa ofiar są odpowiednio uwiarygodniane i sprawdzane ze względu na umiłowanie prawdy i zainteresowanych osób (jak zresztą w odniesieniu do innych przestępstw)
konieczne jest zawsze zachowywanie prawa do obrony, które ma oskarżony; należy zawsze wysłuchać obu stron
w wielu przypadkach pojawia się spontanicznie pytanie: dlaczego niektórzy wnieśli skargę nie od razu po danym zdarzeniu, ale w wiele lat później?
Nie zapominajmy w końcu, że obowiązujące w świecie anglosaskim prawodawstwo przewiduje, że odpowiedzialność za takie przestępstwa spoczywa także na diecezji, do której dany ksiądz należy, która jest zobowiązana do ekonomicznego zadośćuczynienia ofierze: Kościół w takim przypadku ponosi, oprócz kosztów skandalu, poważne straty finansowe (które poza tym wielu ludziom mogą sprawić radość).
Co robi Kościół wobec ofiar tych przestępstw?
Kościół doświadcza głębokiego poczucia smutku z powodu tych niewinnych ofiar a także tych osób, które nie powinny były zostawać księżmi i które ponadto w niektórych przypadkach spotkało niewielkie potępienie w stosunku do tego, czym się splamiły.
Dlatego Kościół wzywa i usilnie zabiega u wszystkich:
- aby byli blisko ofiar
- aby wspierali ich prośby o sprawiedliwość
- aby ujawniali natychmiast takie przestępstwa.
Nie należy ponadto zapominać, że również Kościół jest ofiarą, gdyż takie przestępstwa są najcięższą obrazą godności osoby, stworzonej na obraz Boga; a także z powodu chrześcijańskiego antyświadectwa, jakie się daje, popełniając takie występki.
Ofiarom i ich rodzinom Kościół jest gotów udzielić:
- szczególnej pomocy za pośrednictwem własnych instytucji i osób;
- niezbędnej współpracy instytucjom publicznym, gdy prowadzone są postępowania cywilne lub karne, z uwagą, delikatnością i dyskrecją wobec zainteresowanych osób.
Wspólnota kościelna, zdając sobie sprawę z tych diabelskich odchyleń, powinna umieć zająć postawę bardziej jasnego potępienia, nie zamieniając przy tym powściągliwości na zmowę milczenia. "Kościół katolicki musiał poznać na własnej skórze skutki ciężkich błędów niektórych swoich członków i stał się o wiele bardziej zdolny do reagowania i zapobiegania. Słuszne jest, aby również społeczeństwo jako całość zdało sobie sprawę, że w dziedzinie obrony nieletnich i walki z pedofilią ma długą drogę do przebycia" (O. Lombardi, kierownik Biura Prasowego Watykanu). Problem pedofilii nie dotyczy bowiem wyłącznie Kościoła katolickiego, ale jest niestety rzeczywistością rozpowszechnioną na świecie, zwłaszcza zachodnim; dotknięte tym są także różne kategorie osób i zawodów; ma różne oblicza (jak turystyka seksualna, pornografia dziecięca, wykorzystywanie seksualne nieletnich: zjawiska te, według danych ONZ, mogą dotykać około 150 milionów chłopców i dziewcząt). Wszystko to stanowi między innymi dalszy alarmujący znak utraty podstawowych wartości, jak: miłość, godność osoby (szczególnie nieletnich), pozytywny wymiar seksualności.
Jak nigdy dotychczas konieczne i palące jest, aby wszyscy w pełni działali na rzecz tego, co papież Benedykt XVI wskazał biskupom irlandzkim w październiku 2006: "ustalić prawdę o tym, co się wydarzyło w przeszłości, podejmować wszelkie środki, aby nie dopuścić do powtórzenia się tego w przyszłości, zapewnić, aby zasady sprawiedliwości były w pełni przestrzegane i przede wszystkim uzdrowić ofiary i tych wszystkich, którzy zostali dotknięci tymi odrażającymi zbrodniami".
Aby pogłębić ten temat, należy przeczytać następujące dokumenty papieskie:
ŚWIĘTE OFICJUM, Crimen sollicitationis; Instrukcja z 16 marca 1962
JANA PAWEŁ II, Sacramentum sanctitatis tutela; list apostolski, który promulguje Normae de gravioribus delictis, 30 kwietnia 2001
KARD. JOSEPH RATZINGER, Epistula de delictis gravioribus, 18 maja 2001.
«« |
« |
1
|
2
|
3
|
4
|
» | »»
