Audiencja ogólna: Nauczanie św. Pawła o zmartwychwstaniu

Teologia Krzyża nie jest teorią – to rzeczywistość życia chrześcijańskiego. Życie w wierze w Jezusa Chrystusa, życie prawdą i miłością pociąga codzienne wyrzeczenia, zakłada cierpienie. Chrześcijaństwo nie jest drogą wygód, jest raczej wymagającą wspinaczką, rozjaśnioną jednak światłem Chrystusa i wielką nadzieją, jaka rodzi się z Niego. Św. Augustyn mówi: Chrześcijanom nie zostało oszczędzone cierpienie, co więcej, dotyka ono ich nieco bardziej, życie wiarą wyraża bowiem odwagę podchodzenia do życia i historii w sposób bardziej pogłębiony. Jednakże tylko w ten sposób, doznając cierpienia, poznajemy życie w jego głębi, w jego urodzie, w wielkiej nadziei wzbudzonej przez Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego. Wierzący jest zatem zawieszony między dwoma biegunami: z jednej strony zmartwychwstanie, które w jakiś sposób jest już obecne i działa w nas (por. Kol 3,1-4; Ef 2,6); z drugiej pilna potrzeba włączenia się w ów proces, który prowadzi wszystkich i wszystko ku pełni, opisanej w Liście do Rzymian śmiałym obrazem: jak całe stworzenie jęczy i wzdycha niczym w bólach rodzenia, tak samo my jęczymy w oczekiwaniu na odkupienie naszego ciała i na zmartwychwstanie (por. Rz 8,18-23). W skrócie możemy powiedzieć z Pawłem, że prawdziwy wierzący otrzymuje zbawienie, wyznając ustami, że Jezus jest Panem i wierząc w swoim sercu, że Bóg wskrzesił zmarłych (por. Rz 10,9). Ważne jest przede wszystkim serce, które wierzy w Chrystusa i w wierze „dotyka” Zmartwychwstałego; nie wystarczy jednak mieć w sercu wiarę, musimy wyznawać ją i świadczyć o niej ustami, swoim życiem, sprawiając, by w naszej historii obecna była prawda krzyża i zmartwychwstania. Albowiem w ten sposób chrześcijanin włącza się do tego procesu, dzięki któremu pierwszy Adam, ziemski i podlegający zepsuciu i śmierci, staje się ostatnim Adamem, tym niebieskim i niezniszczalnym (por. 1 Kor 15,20-22.42-49). Proces ten zapoczątkowało zmartwychwstanie Chrystusa, toteż na nim zasadza się nadzieja, że my też wejdziemy pewnego dnia z Chrystusem do naszej prawdziwej ojczyzny, która jest w Niebie. Podtrzymywani tą nadzieją kroczmy dalej z odwagą i radością.