Prawda Kałużyńskiego?

Film Małgorzaty Szumowskiej jest chwalony przez krytyków, a nawet nagradzany, gdyż podejmuje, wypychany z naszej kultury - jak się powszechnie uważa - temat śmierci. Wszystko pięknie, tylko, że... "nie mogę zrozumieć, jak zachwyca, skoro nie zachwyca" – ciśnie się na myśl inny, bardziej znany cytat. Nie potrafię jakoś uwierzyć w ów rozgrywający się na ekranie dramat, nie umiem utożsamić się z tymi postaciami, które miotają się niby w rozpaczy, spowodowanej agonią bliskich im osób, bo też gdzie tym agonalnym scenom z filmu Szumowskiej, do tego, jak pokazał to Bergman w „Szeptach i krzykach”? Tam byłem niemal zdruzgotany po projekcji, odczuwałem autentyczne przerażenie, którego doświadczałem, gdy umierały bliskie mi osoby. Przerażenie, którego nawet wiara w Sacrum i nadzieja na życie po śmierci chwilowo ukoić nie potrafiły. A skoro jesteśmy już przy Sacrum, to również i ono pojawia się w „33 scenach z życia”. Nie podejrzewam bohaterów tego filmu o to, iż szukają go oni świadomie. Raczej z przyzwyczajenia, „że tak chyba trzeba, nie?”, wzywają, byłego zresztą, księdza, do chorej matki, a potem ojca, ale czy idzie za tym jakaś głębsza refleksja? Wszak chwilę potem wracają do swoich karier, kłótni i zdrad, zatracając się na koniec w pijackiej orgii, będącej jakąś wynaturzoną anty-stypą. Być może niektórzy tak właśnie odreagowując-reagują na tragizm ludzkiej śmiertelności i to właśnie reżyserka chciała nam pokazać. Ja jednak jakoś nie mogę po swym ostatnim, weekendowym wyjściu do kina, przestać myśleć o przywołanych tu na początku tekstu słowach Kałużyńskiego. Nie wiem tylko, do której ze wskazanych przez niego grup zaklasyfikować ten film. Ale jeśli krytykom się podobał, to cieszę się ich szczęściem. Mnie nie było ono niestety tym razem dane...