Trwają dyskusje panelowe

„Jak zreformować polską naukę?” - to trzecie ważne pytanie na które starali się odpowiedzieć uczestnicy Kongresu. Dyskusję na ten temat rozpoczął Piotr Gutkowski z KUL. Połączył reformę polskiej nauki z szerszym zagadnieniem reformy państwa polskiego. Wymienił kilka kluczowych problemów: długą i nieprzejrzystą ścieżkę awansu naukowego dla wielu młodych uczonych, sposób oceny dorobku naukowego i dydaktycznego, a także finansowanie szkolnictwa. Do tej ostatniej kwestii odniósł się Andrzej Białas z Polskiej Akademii Umiejętności. – Uważam, że badania, w tym humanistyki, jako podstawowe dla naszej tożsamości i kultury narodowej, a równocześnie pochłaniające -jak wiemy- stosunkowo niewielkie sumy, winny być finansowane zasadniczo w całości poprzez utworzenie specjalnego funduszu państwowego na ten cel. Ograniczeniem winien być jedynie ich poziom merytoryczny – mówił prelegent. Swoją opinię na ten temat wyraziła również prof. Anna Pajdzińska z UMCS. –Projekt reformy systemu nauki i szkolnictwa wyższego, który przygotował zespół powołany przez panią minister nauki i szkolnictwa wyższego, prof. dr hab. Barbarę Kudrycką, choć budzi zastrzeżenia, stanowi krok we właściwym kierunku. Niezwykle ważne jest to, że powstała pewna całościowa koncepcja, która może być punktem wyjścia do dyskusji i konsultacji o charakterze nie tylko akademickim, lecz wręcz ogólnospołecznym, gdyż nauka i edukacji nie pełnią jedynie funkcji kulturotwórczej, zależy od nich rozwój cywilizacyjny i gospodarczy Polski. Temat kolejnej dyskusji panelowej brzmiał: „Granice sukcesu – pragmatyka zamiast etyki?” Andrzej Szostek MIC w swoim wystąpieniu zadał retoryczne pytanie. – Czy nie zatrzymaliśmy się jednak zbytnio na etapie i perspektywie osobistej kariery, bez jej społecznych odniesień? Nadal cierpimy na plagę korupcji, która przenika całą tkankę życia społecznego i na którą wciąż nie znajdujemy skutecznych lekarstw. Strajki i inne formy protestów poszczególnych grup zawodowych notorycznie zatrzymują się na poziomie żądań płacowych, stawiając kolejne ekipy rządowe przed problemami nie do rozwiązania i uniemożliwiające im dokonywanie głębszych, tak potrzebnych reform społecznych.” „Żyjemy dzisiaj w rzeczywistości informacyjnej, gdzie głównym narzędziem kształtowania ludzkich postaw i poglądów stają się środki masowego przekazu, z których większość stanowią media komercyjne. Z ich przekazu możemy się dowiedzieć, że miarą oceny człowieka jest jego życiowy sukces. Miarą sukcesu są zaś najczęściej różne zaszczyty i wyróżnienia – dodał Grzegorz Górny. Ostatnia piątkowa dyskusja była zatytułowana: „Duchowość ponowoczesna – wyzwania i aberracje”. Ks. Krzysztof Niedałtowski wskazywał zagrożenia i szanse współczesnej duchowości. – Czy tak pojmowana prywatna religia może zbawić człowieka? Czy wybrane na własną rękę elementy jakiejś nowej, autorskiej układanki mają szansę stać się spójnym systemem myślowym ocalającym przed fetyszami współczesności? Ktoś porównał chrześcijaństwo i jego całą spuściznę do wielkiej gotyckiej katedry a prywatne systemy duchowe do prowizorycznych straganów, skleconych z materiałów wtórnych i przyklejonych do jej murów. Myślę, że analogia ta jest trafna i doskonale odzwierciedla proporcje i wartości – stwierdził ks. Niedałtowski. Jerzy Sosnowski zaś wskazał cztery cechy kultury ponowoczesnej: absolutyzację teraźniejszości, powszechną emancypację, dominację w refleksji kategorii gry oraz języka dyskursu.