Wróżbiarstwo jest czymś moralnie nagannym, duchowo niebezpiecznym i obrażającym zdrowy rozsądek. I nie zmieni tego fakt, że w oficjalnym spisie zawodów Ministerstwa Pracy i Spraw Socjalnych figuruje zawód „wróżbita” (kod 516102). Ministerialny opis zawodowej aktywności wróżbity: „Świadomie wykorzystując wrodzone uzdolnienia do działania w obszarze zjawisk nadprzyrodzonych, dokonuje wglądu w przeszłe i przyszłe wydarzenia przy zastosowaniu ukształtowanych przez tradycję różnych form wróżenia, takich jak: karty (zwłaszcza tarot), kabała, I-cing (zgodnie ze starochińską Księgą przemian), chiromancja (wróżenie z ręki), katoptromancja i krystalomancja (przepowiadanie przyszłości za pomocą zwierciadła lub kryształu) itp.”. Nie wiadomo, czy śmiać się, czy płakać. Nie chcę szydzić. Ostatecznie szukamy nadziei. Kiedy z naszego horyzontu znika Bóg, wtedy tracimy oddech, szukamy nadziei gdziekolwiek i u kogokolwiek. Katechizm Kościoła omawiając pierwsze przykazanie („Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną”), zwraca uwagę, że jego naruszeniem są m.in. wróżbiarstwo i magia. Jednocześnie w tym samym punkcie zauważa, że „Bóg może objawić przyszłość swoim prorokom lub innym świętym” (KKK 2115). Można zapytać, jaka jest właściwie różnica między wróżbą a proroctwem lub, jak kto woli, wróżbitą a prorokiem. No właśnie. Zasadnicza!