Z boku

Skłamałbym, gdybym powiedział, że wychowałem się na jego piosenkach. Gdy ze zdezelowanego magnetofonu dobiegały z pokoju rodziców zniekształcone przez wielokrotne kopiowanie słowa: „Dostaliśmy od historii i oddamy komuś w spadku czas wystąpień i protestów, czas wydarzeń i wypadków”, miałem kilka lat. Potem odkryłem Kelusa. Zachwyciłem się jego piosenkami. Ascetycznością, surowością wykonania, przenikającymi na wskroś tekstami. Twórczością, która nikogo nie kopiowała, nie działała wedle mechanizmu Ctrl + C, Ctrl + V. Kilkukrotnie „połknąłem” wywiad rzekę, jaki z Janem Krzysztofem Kelusem przeprowadził Wojciech Staszewski. Chłonąłem książkę „Był raz dobry świat”, zafascynowany wolnością, jaka biła z tej opowieści. Podobał mi się ten wolny duch. To „szlajanie się” po Polsce, żeglowanie po Mazurach (Kelus zna je jak własną kieszeń), wypady w Tatry. I fascynująca opowieść o „ciotce historii”, która przypałętała się po drodze. Podobało mi się to, że opowiadając o trudnych wyborach, których dokonywał, za wszelką cenę unikał patosu.