W dniach 6-8 września odbędzie się w Krakowie międzyreligijne spotkanie „Ludzie i Religie”. Jego organizatorem jest Wspólnota św. Idziego.
Wspólnota św. Idziego, założona w 1968 r. w Rzymie przez kilku licealistów, którzy przez modlitwę i pomoc biednym chcieli realizować wezwanie Ewangelii, skupia dziś ponad 50 tys. członków w ponad 70 krajach świata. Słynie z przedsięwzięć o zasięgu ogólnoświatowym.
Bierze aktywny udział w kampanii na rzecz zniesienia kary śmierci. 2 listopada 2007 r. złożyła na ręce przewodniczącego 62. sesji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych petycję, podpisaną przez ponad 5 mln przeciwników kary głównej. W obchody zainicjowanego przez nią w 2002 r. Międzynarodowego Dnia Przeciwko Karze Śmierci włączyło się w ubiegłym roku ok. 500 miast Europy, Afryki i Ameryki. Organizuje również spotkania modlitewne w intencji pokoju na świecie z udziałem przedstawicieli różnych wyznań i religii, a 1 stycznia 2008 r. pod jej egidą w wielu miastach odbyły się pokojowe marsze noworoczne. Najbardziej jej spektakularnym dokonaniem politycznym było natomiast doprowadzenie do zakończenia wojny domowej w Mozambiku w 1992 r.
Ale zaistnienie na arenie międzynarodowej nie jest ambicją członków Wspólnoty. Jej działalność jest dla nich odpowiedzią na wezwanie Chrystusa, by głosić nowinę o królestwie Bożym i wspierać potrzebujących, oraz na zachętę Soboru Watykańskiego II do otwartości na innych ludzi i inne religie. Dlatego też źródłem ich siły jest Ewangelia oraz wspólna modlitwa, na której codziennie spotykają się członkowie lokalnych wspólnot na całym świecie. Zaś za fundamenty swojej działalności, a jednocześnie główne dzieła, uważają oni, obok modlitwy, głoszenie Ewangelii, solidarność z ubogimi, ekumenizm oraz dialog.
„Zaczęliśmy od baraków”
W 1968 r. niespełna 18-letni Andrea Riccardi, dziś specjalizujący się w historii Kościoła profesor Terza Università di Roma, w ramach modlitewnej organizacji Młodzież Uczniowska z liceum im. Wergiliusza w Rzymie utworzył z przyjaciółmi grupę, która miała rozważać Ewangelię i wprowadzać ją w czyn. Głównymi punktami odniesienia były dla chłopców przedstawiona w Dziejach Apostolskich pierwsza wspólnota chrześcijańska i postać św. Franciszka z Asyżu.
„Zaczęliśmy od baraków, Trzeciego Świata tuż pod domem” – wspomina jeden z nich, dziennikarz Mario Marazziti. Znajdowały się one na obrzeżach Rzymu, m.in. przy moście Marconiego, i zamieszkiwane były przez biedaków, przybyszów z południa i imigrantów. „Urządzaliśmy tzw. szkoły ludowe. Szliśmy tam po południu, tuż po wyjściu ze szkoły na Via Giulia, zbieraliśmy dzieci z baraków i uczyliśmy je pisać i czytać” – opowiada Marazziti. Z czasem działalność ta poszerzała się o inne biedne części miasta.
„Postanowiliśmy zapuścić tam korzenie. Była to, można powiedzieć, odpowiedź na zawarte w konstytucji «Gaudium et spes» słowa o konieczności przeżywania przez chrześcijan radości i nadziei, smutku i trwogi wszystkich ludzi, począwszy od tych najbardziej oddalonych” – powiedział kilka lat temu Andrea Riccardi w wywiadzie dla miesięcznika „Znak”. Ta pierwsza inicjatywa kontynuowana była zarówno przez uczniów z liceum Wergiliusza, jak i przez wspólnotę, która w wielu miejscach na świecie stworzyła „szkoły pokoju”.
Zapoczątkowała ona coraz szerszą działalność w ramach „trzeciego dzieła”, czyli służby ubogim i potrzebującym, „poczynając od towarzyszenia ludziom w ich starości (w Europie Północnej) po akcje podejmowane w niektórych więzieniach afrykańskich” – wyjaśnia Riccardi, podkreślając, że chodzi tu nie tylko o pomoc, ale też o przyjaźń, co potwierdza rozpoczęta w 1982 r. idea wieczerzy bożonarodzeniowych, na których w ostatnie święta zebrało się w kościołach na całym świecie ponad 120 tys. biednych ludzi. W duchu służby i braterstwa Wspólnota podjęła natomiast w 2002 r. walkę z AIDS w Afryce, uruchamiając program DREAM, polegający m.in. na dostarczaniu koniecznych lekarstw, ale także szerzeniu wiedzy na temat tej choroby i sposobów przeciwdziałania jej.
Kilka lat po rozpoczęciu działalności, w 1972 r. Wspólnota odłączyła się do Młodzieży Uczniowskiej i w 1973 r. na swoją siedzibę wybrała kościół pw. św. Idziego na Zatybrzu, który jest nią do dziś, i od którego pochodzi nazwa Wspólnoty. W 1986 r. została ona oficjalnie uznana przez Stolicę Apostolską za międzynarodowe publiczne stowarzyszenie wiernych.
Na godzinę 10.00. zaplanowano Mszę św. Pro eligendo Romano Pontifice (o wybór papieża rzymskiego).
Czy nowy rząd w Berlinie ma pomysł na problem migracyjny, który Niemcy sami stworzyli?
Chcemy ustalić wszystkie ofiary tej dramatycznej nocy z 1945 r. i dokonać godnego pochówku.
To odwet za niedzielny atak Huti na lotnisko Ben Guriona w Tel Awiwie.