Cud za wstawiennictwem kardynała?

W 2006 r. piętnastomiesięczne dziecko, którego tożsamości na razie nie ujawniono, zatruło się farbą. Przewiezione do szpitala, mimo leczenia na oddziale intensywnej terapii, znajdowało się w niebezpieczeństwie śmierci. Miało problemy z oddychaniem, następowały też zmiany w nerkach i wątrobie. Jego rodzice dostali wówczas od księdza z Mar del Plata, gdzie kard. Pironio był biskupem, obrazek sługi Bożego z modlitwą, którą zaczęli odmawiać. Dziecko po tygodniu wyzdrowiało, choć podobne przypadki zatrucia zwykle kończyły się zgonem.

Ks. Tamburrino ujawnił, że badany jest również inny przypadek uzdrowienia przypisywanego wstawiennictwu kard. Pironio. Dotyczy on także dziecka i doszło do niego w Santiago de Chile.

Postulator poinformował, że w rozpoczętym w 2006 r. procesie beatyfikacyjnym badane są pisma kardynała pod kątem doktryny wiary. Przesłuchano już także 90 osób z Argentyny, Włoch i Hiszpanii, które zaświadczyły o jego cnotach teologalnych, kardynalnych i moralnych.

Eduardo Pironio urodził się 3 grudnia 1920 r. w argentyńskim mieście Nueve de Julio jako najmłodsze z 22 dzieci w rodzinie włoskich emigrantów. Wcześnie odkrył w sobie powołanie duchowne i 5 grudnia 1943 r. przyjął święcenia kapłańskie w narodowym sanktuarium maryjnym w Luján. Jako kapłan bardzo szybko zetknął się z twardą rzeczywistością społeczno-polityczną swego kraju, w którym najczęściej rządziła armia. W 1955 r., gdy ówczesny dyktator Juan Peron wystąpił przeciw Kościołowi, ks. Pironio trafił do więzienia w La Plata wraz z późniejszym kardynałem Antonio Quarracino (1923-98).

Później był m.in. rektorem seminarium duchownego w Villa Devoto (1960-64) i wizytatorem apostolskim uniwersytetów katolickich w Argentynie. W tym czasie uczestniczył też w Soborze Watykańskim II najpierw jako ekspert, a następnie jako biskup, gdyż 24 marca 1964 r. Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji La Plata. W 1967 r. został na kilka miesięcy administratorem apostolskim diecezji Avellaneda. W latach 1967-72 był sekretarzem generalnym Latynoamerykańskiej Rady Biskupiej (CELAM), a następnie do 1975 r. jej przewodniczącym. W 1972 r. został biskupem Mar del Plata.

W 1975 r. Paweł VI wezwał go do pracy w Kurii Rzymskiej, powierzając mu funkcję proprefekta Kongregacji Zakonów i Instytutów Świeckich. W niespełna rok później, 24 maja 1976 r. Papież mianował go kardynałem i prefektem wspomnianej dykasterii. Na konklawe w 1978 r. uchodził za jednego z kandydatów na nowego papieża. Utrzymywał kontakty z s. Łucją, która w 1917 r. był świadkiem objawień Matki Bożej w Fatimie.

W 1984 r. Jan Paweł II przeniósł go na urząd przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Świeckich. To właśnie na tym stanowisku przyczynił się do sukcesu Światowych Dni Młodzieży, których organizacja należała do kompetencji Rady.

W 1985 r. został dodatkowo przewodniczącym Papieskiej Komisji ds. Duszpasterstwa Pracowników Służby Zdrowia (mającej dzisiaj rangę Papieskiej Rady), z której to funkcji zrezygnował po czterech latach, kierując nadal Radą ds. Świeckich. Z niej z kolei odszedł ze względu na stan zdrowia i wiek w 1996 r.

Kard. Pironio zmarł 5 lutego 1998 r. w Rzymie, w wieku 78 lat. Jego doczesne szczątki złożono w bazylice Matki Bożej w Luján w Argentynie, w której 55 lat wcześniej przyjął święcenia kapłańskie.

Jego proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym rozpoczął się 23 czerwca 2006 r. w Rzymie, gdyż tam kard. Pironio spędził ostatnie 23 lata życia i zmarł.