Otwórzcie drzwi

Temat ubogich i przybyszów, temat uchodźców powraca w nauczaniu papieża Franciszka z dużym uporem. Daje się zauważyć, że nie pomija on żadnej okazji, by się o nich upomnieć. Przyznam, że jego upór zaczyna na mnie robić wrażenie już nie tylko nauczania moralnego, ale wołania proroka naszych czasów. Proroka, którego spotyka los proroków: nikt go nie słyszy.

Otwórzcie im drzwi - woła Franciszek. Pomóżcie się im zintegrować. Nie zamykajcie się na ludzi, nie trzymajcie ich za swoim progiem, podzielcie się chlebem, podzielcie się sobą. Podzielcie się swoją kulturą, swoim rozumieniem świata. Podzielcie się także wiarą!

Nie macie wiary? Więc nawróćcie się do Boga i idźcie Go głosić. Macie wszystko, co potrzebne! Nie zabraknie wam łaski.

Być może jest tak, że odrzucamy nas ratunek? Być może jest tak, że odrzucamy dar Boga dla nas? Być może jest tak, że trzymając ludzi na progu domu zamiast dzielić się z nimi tym co mamy własnymi rękami podkładamy pod nasz świat bombę, która nas wysadzi?

Być może - jeśli się nie obudzimy wystarczająco wcześnie - będzie musiała dosięgnąć nas katastrofa? Być może sami będziemy musieli stać się wygnańcami, by zrozumieć ich dramat i pożałować naszej obojętności?

Być może - jeśli przegapimy czas naszego nawiedzenia - nasz świat runie w gruzy tak jak runęła Świątynia? Być może nie ma innej drogi, żebyśmy wyszli głosić Ewangelię całemu światu, w kruchości pozbawionej naszych wielkich i potężnych, ludzkich zabezpieczeń, ludzkich majętności, ludzkich skarbów?

Nie wiem. Ale wołanie Franciszka coraz bardziej przypomina mi wołanie starotestamentalnych proroków...

Obyśmy umieli usłyszeć jego głos.