Zimowe opowieści

Odkąd tylko pamiętam, czy to na Dzieciątko, czy na Mikołaja, dostawało się baśnie. Bracia Grimm, Andersen, „Dziadek do orzechów” Hoffmanna… - te w formie książkowej. A przecież były też baśnie telewizyjne. Wszystkie te Narnie, Laponie oraz ukochane czeskie pohadky, które, jeszcze za komuny, emitowała Československá televize Praha, a które z wypiekami na twarzy oglądało się w dzieciństwie, w Tychach.

Później niby z baśni się wyrosło, ale na krótko. Bo na świecie zaczęli się pojawiać kolejni siostrzeńcy i siostrzenice, i - aby tradycji stało się zadość - teraz to im daje się w prezencie baśniowe tomy i albumy. Ale czasem (niespodzianka?) upoluje się też coś baśniowego dla siebie. Moim tegorocznym „łupem” są „Zimowe opowieści” Michaela D. O’Briena.

Jakiś czas temu pisałem o jego adwentowych refleksjach, które ukazały się u nas w formie książkowej. Korci mnie, by znów wrócić do jego znakomitej powieści biblijnej „Teofil”. Póki co wciąż jestem jednak pod wrażeniem wspomnianych już „Zimowych opowieści” – tomiku chrześcijańskich baśni (baśniowych przypowieści?), w których spotkać można smoka, złotą rybkę, czy potężnego renifera, momentalnie przywodzącego na myśl lwa Aslana. A jest tu także tajemniczy rycerz przemierzający odludzia i pustkowia, który kojarzyć się może z głównym bohaterem bergmanowskiej „Siódmej pieczęci”.

Pozornie akcja każdej baśni O’Briana toczy się dawno, dawno temu, ale to tylko forma, kostium, który skrywa bardzo współczesne zagadnienia. Pragnące coraz więcej i więcej małżeństwo, które złowiło złotą rybkę, to przecież tak naprawdę my, uberkonsumenci XXI wieku. Nie inaczej ma się rzecz z opisywanymi przez autora mieszkańcami wsi Zimorodek. Długowieczni egoiści („już od siedemdziesięciu pięciu lat w wiosce nikt się nie urodził (…) Snuli opowieści o małych istotach, które wychodziły z ciał ich przodków (…) – była to legenda, bardzo stara legenda”.   

Podobnych odniesień do współczesności jest w „Zimowych opowieściach” dużo, dużo więcej. Ale że to baśnie, wszystkie one kończą się dobrze. Wskazują nam jakiś kierunek. Dają nadzieję. I chociażby dlatego warto po nie sięgnąć.

*

Tradycyjnie mieliśmy dla Państwa mini-konkurs, w którym do wygrania był egz. „Zimowych opowieści”. Najciekawszego maila przysłała nam tym razem Pani Bożena, z którą już się skontaktowaliśmy, a książkę prześlemy jej pocztą.